Ik schud de twijfel van me af en maak me voorzichtig los uit Jeroens omhelzing. Schuldgevoel welt op vanuit mijn binnenste. Hij kan er ook niks aan doen dat zijn zesentwintigjarige vriendin vanochtend opeens is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor zijn eenenveertigjarige ex-vouw. Ik merk aan zijn onwillige reactie dat hij me eigenlijk niet wil loslaten. En ergens maakt me dat een beetje weemoedig. Ik wil al jaren niets liever dan een teken van genegenheid van mijn haatdragende ex. Ik heb er geen idee van waar het is misgegaan de afgelopen jaren na onze echtscheiding. Ik had het gewoon gezellig willen houden. Omdat het fijner is voor de kinderen. De gepassioneerde liefde was na de geboorte van de kinderen snel over, maar ik ben altijd van hem blijven houden. Ook al leefden we de laatste jaren meer als broer en zus.
Er bekruipt me een gevoel van machteloosheid. Daar sta ik dan tegenover de man, waarmee ik veertien jaar samen ben geweest en waar ik twee kinderen mee heb gekregen. En de Jeroen van 1999 weet nog niet wat hem te wachten staat. Ik kan simpelweg niet hier blijven. Ik moet er achter komen hoe ik weg kom uit dit jaar. En ook al zou ik nooit meer weg kunnen, dan kan ik niet met goed fatsoen de relatie tussen mij en Jeroen in stand houden. Daarvoor is er te veel gebeurd. Ik kan niet zomaar vijftien jaar van mijn leven uitgummen.
Zweetdruppeltjes prikken venijnig als speldjes door mijn huid van pure paniek als ik denk aan het feit dat ik nooit meer weg zou kunnen uit dit nu. Dat zou betekenen dat ik nog vijftien jaar moet leven totdat ik op het punt ben aangekomen waar ik mijn oude leven heb verlaten. En dan nog zit ik op een andere tijdlijn en is er geen zekerheid dat mijn leven in 2014 op deze tijdlijn er niet heel anders uit zou zien. En mocht ik moeten blijven en niet met Jeroen verder willen. Hoe zit dat dan met Viggo en Sterre? Ik wil hoe dan ook mijn kinderen terug. Als ik niet terug kan naar 2014, dan wil ik ze op deze tijdlijn weer hebben. Het probleem is dat ik daar Jeroen voor nodig heb. En met hem wil ik niet verder nu.
Linksom of rechtsom, ik zie geen enkele andere keuze dan alles in het werk te stellen om zo snel mogelijk terug te keren naar mijn eigen jaar. Alle andere mogelijke scenario’s klinken me afgrijselijke in de oren. Ik voel dat ik geen andere keuze heb. Het is daarbij niet logisch dat ik naar Overijssel ga. In wezen is mijn zoektocht naar Sasja puur gedreven door egoïstische beweegredenen. De ontmoeting met Sasja in dit jaartal zal me op geen enkele wijze vooruit kunnen helpen in mijn queeste terug te keren naar waar ik vandaan kom. Waarom ik toch dan zo’n intuïtieve drang voel om hem te gaan zoeken, weet ik niet.
“Zal ik een kopje thee zetten? Dan kunnen we nog een theetje doen voordat ik vertrek”, opper ik, terwijl ik mijn best doe om opgewekt te klinken. Ik hoor Jeroen zuchten en ik voel dat hij helemaal niet wil dat ik weg ga. Ik loop langs hem heen naar de keuken en stap over de weekendtas die nog in de deuropening staat. Ik hoor dat Jeroen achter me aan komt.
“Hier”, zegt hij en rijkt me de bos met bloemen aan. “Neem je de bos mee?”
Ik pak de bos aan. “Nee hou hem maar hier. Ik ben echt niet lang weg. Een, hooguit twee dagen.” Ik pak de bos rozen van hem aan en ga op zoek naar een vaas. In hetzelfde keukenkastje waar ik de thermoskan vandaan had, vind ik ook een vaas. Ik schik de bloemen netjes en loop terug naar de woonkamer om ze op de eettafel te zetten. Ik doe een stapje achteruit en bewonder het tafereel. Het is lief van Jeroen dat hij dit voor me heeft gekocht. Heel attent. En ik voel me er rot onder dat ik hem niet kan vertellen wat er echt aan de hand is. Hij zou het niet begrijpen. Jeroen heeft nooit veel gehad met het paranormale, bovennatuurlijke. Ik wel. Voor mij is er de zichtbare wereld die we ervaren met onze vijf zintuigen en nog een volledig onzichtbare wereld die sommigen kunnen ervaren met hun zesde zintuig: Het zintuig dat informatie geeft over de onzichtbare dimensie.
Ik hoor de fluitketel loeien en loop terug naar de keuken om de thee op te schenken. Even later zitten Jeroen en ik op de bank en nippen aan onze thee. Ik realiseer me dat ik al heel wat thee heb gedronken vandaag. Met Wander, met mijn ouders en nu met Jeroen.
“Ben je echt gestopt met roken?” Vraagt Jeroen dan plotseling.
“Ja, ik was het opeens helemaal zat.”
“Ik vind het wel raar om je niet te zien roken. Ik ben het zo gewend.”
Ik glimlach terug. “Ik ben echt toe aan een verandering in mijn leven. Het is goed om een paar dagen weg te gaan. Even helemaal los van alles en iedereen en weer terug bij mezelf komen.” Ik zucht, terwijl ik mijn kopje op pak om een nieuw slokje thee te nemen. “Stoppen met roken hoort ook bij mijn nieuwe leven.”
“Ik zal je missen, Syl” Zegt Jeroen dan plotseling.
“Mijn oude zelf, bedoel je?” Grap ik met een scheve glimlach. “Ik ben weer terug voor je het weet.” Antwoord ik hem vervolgens en ik hoop vurig dat mijn bewustzijn uit 2014 op tijd terug kan naar haar jaar, zodat de zesentwintigjarige Sylvia dit leven weer kan innemen en de puinhoop die anders zou kunnen ontstaan beperkt blijft.
“Oja”, zegt Jeroen ineens en staat op om vervolgens naar de kapstok te lopen. “Ik had ook nog een videootje gehuurd. Ik dacht, misschien vind je dat wel gezellig.” Ik zie dat hij een videoband uit zijn jaszak haalt.
“Wat grappig”, bedenk ik me. “In 1999 keken we natuurlijk nog videobanden in plaats van DVD’s.” En Jeroen en ik keken ontzettend veel films, die we huurden bij de Videoland tegenover de Albert Heijn in Koog aan de Zaan.
Als Jeroen de videoband omhoog houdt lichten mijn ogen op. “The Matrix! Hij heeft The Matrix gehuurd!” Het is een van mijn favoriete films.
“The Matrix, die wilde je toch nog zo graag zien?” Jeroen ziet mijn stralende gezicht en glimlacht. Hij weet niet dat ik deze film al zeker tien keer heb gezien, maar de laatste keer was echter al heel wat jaartjes geleden. Ik zou hem best nog wel een keer willen zien, realiseer ik me. De vraag is alleen: Doe ik dat nu? Ik kijk op de klok en zie dat het kwart over twee is geweest. Als ik nu weg ga, ben ik op tijd om voor de file in Overijssel te zijn. Als ik eerst de film ga kijken ben ik twee uur verder en kom ik waarschijnlijk in de file terecht.
“Kom op”, zegt Jeroen. “Laten we deze film nog even gezellig samen kijken. Dan ben ik niet voor niets wat vroeger thuisgekomen. Ik kijk mijn verkering uit lang vervlogen tijden aan, die hier glimlachend in onze oude woonkamer staat met een film in zijn handen die ik al zeer vaak heb gezien. “Wat ga ik doen? Vertrek ik naar Overijssel of neem ik dit moment uit Jeroen en mijn verleden om de connectie te ervaren die wij al lang terug verloren zijn?” Het is een keuze die ik nu moet maken.
Lees HIER het volgende deel >>>
Copyright © 2015 Tanja Ortmans
Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
Photo credits: Creative Commons image ‘Matrix’ by Gamaliel Espinoza Macedo (Flickr)
Deel deze post met je vrienden: