06-31069157 info@tanjao.nl
Van Blue Monday tot Play Monday

Van Blue Monday tot Play Monday

door | jan 20, 2025 | Inspiratie, Kleurrijk Leven, Overpeinzingen

Winterdip in aantocht

In november begint de ellende, ik schreef er al eerder over. De dagen worden korter, de temperatuur lager en mijn angsten spelen op. Uit ervaring weet ik dat ik de herfst (mooie, veelkleurige natuur en fijne wandelingen) en de feestdagen (gezelligheid, lichtjes en die feestdagen-vibe) prima doorkom. Maar januari en februari….die vrees ik echt.

Blue Monday

En ik weet…met mij vele anderen. En om de ellende nog maar eens even te vergroten: Vandaag is het Blue Monday. De tweede, soms derde maandag van januari schijnt de meest depressieve dag te zijn van het jaar. Een Britse Psycholoog heeft dat in twintig jaar geleden, in 2005, berekend.

De wetenschap en controverse erachter

Die blijkt wat controversiëler en minder eenvoudig te beschrijven in een blogje dan ik had gehoopt. Laten we beginnen bij de Britse Psycholoog Cliff Arnall, de bedenker van de theorie. Op het moment dat hij de meest deprimerende Dag van het Jaar bedacht was hij werkzaam bij de Universiteit van Cardiff. Hij ontwikkelde onderstaande formule:

 

De formule

deze formule worden verschillende factoren gecombineerd die de derde maandag van januari tot Blue Monday zouden maken. Het is de perfecte storm van omstandigheden die bijdragen aan een gevoel van somberheid, treurigheid en weemoed. De formule, die er op misschien complex uitziet, combineert variabelen zoals het weer (W), dat in januari vaak somber en donker is, en de tijd (T) die sinds Kerstmis is verstreken, waardoor het contrast met de feestdagen extra voelbaar wordt. Financiële stress speelt ook een grote rol, omdat veel mensen in januari te maken hebben met hogere schulden (D) en een laag banksaldo (d) na de dure feestmaand december. Daarnaast komt het besef dat goede voornemens (Q) alweer zijn mislukt bij velen, wat leidt tot teleurstelling en frustratie. Dit alles zorgt ervoor dat de motivatie (M) laag is, terwijl er toch een sterk gevoel bestaat dat er iets in het leven moet veranderen. Deze combinatie van factoren, samen met het gebrek aan actie (N_a), creëert volgens Arnall een perfecte mix voor een melancholische dag.

Waar ligt de focus?

De wetenschappelijke gemeenschap was en is echter altijd bijzonder sceptisch over deze formule gebleven en ziet het als pseudowetenschap. Daar kwam nog bij dat onder andere reisbureaus de formule begonnen te claimen voor commerciële doeleinden (wat we kennen van andere dagen zoals Valentijn en Moederdag). Zo werd de formule van de Britse Psycholoog gereduceerd tot nepwetenschappelijk en commercieel bedachte onzin.

Intentie

Psycholoog Arnall is echter altijd bij zijn idee gebleven. Hij benadrukte dat het nooit zijn intentie was om januari deprimerender te maken, maar eerder om mensen aan te moedigen actie te ondernemen en de dag te gebruiken als een moment van reflectie en verandering. De intentie van Arnall was dus heel positief. Om deze somberste dag JUIST te gebruiken als springplank naar meer blijdschap.

Wat ik zie gebeuren is dat er een goede intentie om de wereld een beetje mooier te maken, wordt gehijacked door het idee te reframen. De focus hoort namelijk helemaal niet te liggen op Blue Monday. Dit is een gekidnapte versie van de oorspronkelijke intentie van Arnall. Ik zou dus willen voorstellen om de derde maandag van januari om te dopen tot Playful Monday! Waarom? Dat leg ik je graag uit aan de hand van bovenstaande foto van de blauwe stoel.

Depressieve zondag in november

Precies op zo’n dag die ik beschrijf aan het begin van dit blog, bekroop me het gevoel van duisternis, eenzaamheid en weemoed. Ik bedacht dat ik -om mezelf wat op te vrolijken- iets speels ging bedenken voor deze dag. Ik had allerlei gekleurde miniatuur poppetjes bewaard die ik ooit bij een of andere Vomar-actie had gekregen en die nu lagen te verstoffen op zolder. Ik haalde ze tevoorschijn en vertelde ze dat we vandaag op avontuur zouden gaan en ik ze in de spotlights zou zetten. Als ze stemmetjes hadden gehad, hadden ze vast gejuicht!

Fotoshoot

Zo gezegd zo gedaan. We togen naar een verlaten en druilerig uitziend Hembrugterrein in Zaandam, een oud fabrieksterrein in mijn geboortestad, waar in de zomer vaak feesten en festivals worden gegeven. Op deze grijze novemberzondag deed het terrein echter aan als Liminal space, zo’n ruimte waarvan je weet dat er vaak veel mensen zijn geweest, maar nu is het volledig Godsverlaten en eenzaam. Ik wilde vandaag de schoonheid vinden op deze plek, samen met de gekleurde poppetjes. Alle poppetjes werden op de gevoelige plaat gezet op de meest uiteenlopende plekken. Ik ben hobby-fotograaf en echt… ‘we’ hadden de tijd van ons leven. Ik heb zulke mooie foto’s gemaakt en zo’n lol gehad die dag.

Van Blue naar Play

En hier zit misschien ook wel de moraal van mijn verhaal. Dat we zijn vergeten hoe we moeten spelen. Was mijn fotoshoot nuttig? I don’t know! Heb ik geld gegenereerd? Nee! Faam? Ook niet. Erkenning? Nou… een autist die op een verlaten zondag gekleurde poppetjes gaat fotograferen, ik weet niet maar het lijkt me niet heel erg hip. Waarom deed ik het dan? Voor de LOL! Ik doe heel vaak dingen gewoon voor de lol en eigenlijk steeds meer. Zoals mijn oudste zoon van het weekend zei: “De dansende danser die wordt de dans”. Er is geen verschil meer tussen het doen en het gedane. In in dit bovenstaande voorbeeld tussen het spel en de speler.

Wat ik wil zeggen is: laten we het spelen weer terug brengen…

Bouw, maak, creëer ik deze website voor het geld? Voor beroemdheid, erkenning of nieuwe leads? Nee, nee, nee. Voor de lol. Ik ga op deze maandagochtend blakend van blijdschap achter mijn laptop zitten om 7.45 uur, nadat ik gisteravond om 23.45 in slaap viel met het idee voor dit artikel in mijn hoofd. Volledig in de flow. Schrijf ik dit omdat het moet, omdat iemand me dwingt of omdat ik vind dat ik het moet doen? Nee! Ik heb er gewoon zin an en plezier in. Spelen met woorden.

Gele Badeendjes

En van het weekend heb ik lopen spelen met gele badeendjes (die ik als easter eggs heb verstopt op mijn website). Het is gewoon fun joh. Is er een website-politie die zegt dat ik geen random gele-badeendjes-easter-eggs overal mag neerplempen? Nee! Schatjes…. Er is geen politie. Er is niemand die op je let. Het interesseert niemand een f*ck! Speel, lach en bewonder op deze Blue Monday. Laten we er een Playful Monday maken. In de kleur van mijn gele clickable badeendje: Yellow Monday! De Kleur van de zon, de zomer, vreugde en spelen!

Moraal van het verhaal

Wat brengt jou vreugde? Nu? Een kop thee? Een geel badeendje? Kaarsje aansteken, je kat knuffelen, latte machiatto maken voor je collega, bonbon erbij? Rondje met je hond lopen, die mooie rode lippenstift opdoen die je eigenlijk voor een uitje bewaart? Gewoon nu doen. Niet wachten. Je leeft nu. Nu! Speel! Ga je nagels paars lakken. Of die van je collega. Who cares!? Have some fun!!!

Veel liefs van Tanja op deze Playful Monday ❤️

Autisme in een absurde wereld: Beperking of kracht?

Autisme in een absurde wereld: Beperking of kracht?

door | jan 18, 2025 | Autisme, Bewustzijn, Overpeinzingen

Autisme in een absurde wereld: Beperking of kracht?

Binnen de autisme-community woedt al jaren een intens debat: is autisme een beperking of niet? Als ik eerlijk ben, vind ik dit een ontzettend ingewikkelde vraag. Mijn gedachten hierover schieten alle kanten op en ik merk dat ik er niet één kant-en-klaar antwoord op heb. Misschien is dat ook precies waarom dit onderwerp zoveel discussie oproept.

Ben ik autist of heb ik autisme?

Laten we beginnen met iets eenvoudigs – of nou ja, eenvoudigs? Het gaat om de vraag: zeg je dat je autist bent, of dat je autisme hebt? Zelf zeg ik liever dat ik autisme heb. Dit is vooral omdat ik mezelf niet wil reduceren tot één eigenschap. Er is zoveel meer dat mij definieert dan alleen mijn autisme. Ik ben ook moeder, creatief, kleurrijk, nieuwsgierig, en ga zo maar door. Maar tegelijkertijd voelt autisme wel als een belangrijk deel van mijn bestaan, alsof het in elk vezeltje verweven zit.

Ik begrijp het ook heel goed als iemand zegt: “Ik ben autist.” Voor hen is dat juist een manier om hun neurodivergentie volledig te omarmen. Misschien zit het verschil wel in hoe we naar identiteit kijken. Ik zie ‘identiteit’ als iets groters dan autisme alleen. En eerlijk gezegd speelt bewustzijn (of gewoon mijn manier van tegen het Zijn aankijken) hier voor mij ook een rol. Als ik geloof dat ik in essentie bronenergie ben – iets oneindigs, iets dat alles omvat – dan is het logisch dat ik mezelf nooit volledig zou willen definiëren door één term (Of dat nou miijn gender, mijn cultuur, huidskleur of mijn neurotype is).

Is autisme een beperking?

En dan komt die andere lastige vraag: is autisme een beperking? Voor mij is het antwoord: ja, in deze maatschappij wel. Dat is niet omdat ik mezelf beperkt voel door hoe mijn brein werkt, maar omdat ik vind dat de wereld om me heen op zoveel manieren niet geschikt is voor mensen zoals ik. De maatschappij is luid, snel, overprikkelend, vol eindeloze eisen en verwachtingen en met een eindeloze stroom aan constante informatie. Het schoolsysteem verwacht dat je urenlang stilzit en luistert. Het werkleven draait om sociale flexibiliteit en productiviteit…. echt alles vraagt iets, vaak meer dan je kunt geven.

Ik denk wel eens: hoe zou mijn leven eruitzien in een andere tijd, in een andere wereld? Een wereld waarin de dagen simpeler waren, waarin we leefden in kleine gemeenschappen, in harmonie met de natuur. Misschien was mijn autisme daar geen beperking geweest, maar juist een kracht. Misschien waren er toen wel meer mensen zoals ik, en waren onze eigenschappen normaal in plaats van afwijkend. Het is een gedachte die me troost biedt, te meer omdat ik (net zoals zoveel autisten) ontzettend hou van de natuur en de kalmte die het brengt.

Een absurde wereld

Zodoende vraag ik me af of het niet gewoon onze moderne maatschappij is die het echte probleem is. Alles wat we nu als ‘normaal’ beschouwen, voelt voor mij vaak juist als volledig abnormaal. Ons voedsel is geen voedsel meer, maar vulsel. Ziekten worden niet genezen met gezond verstand, maar met medicatie die vaak meer kwaad dan goed doet. Het schoolsysteem is een fabriek, gericht op het produceren van brave, gehoorzame werknemers. Is het dan gek dat mensen zoals ik zich beperkt voelen in deze wereld?

Misschien is dan de echte vraag niet of ik een beperking heb, maar of de wereld om me heen beperkt is – beperkt in haar vermogen om ruimte te maken voor verschillen. En vooral zo ver af gegleden van de normale, natuurlijke wetmatigheden dat wat krom is nu recht wordt gepraat. Alsof de wereld van nu ‘normaal’ is…. Uuugghhh (Ja dat geluid maak ik echt 😉 )

Een wereld vol aanpassingen

Dus ja…. ik worstel met hoe wij als mensen leren omgaan met deze abnormale wereld. Neurotypische mensen lijken zich aan te passen aan alles. Maar is dat het? Of hebben zij net zo goed geleerd om mee te gaan in een absurde samenleving? Het voelt alsof het echte ‘normale’ al lang verloren is gegaan, vervangen door een soort aangeleerde overlevingsstrategie. En dan kom ik weer terug bij die vraag: Wat is normaal eigenlijk? Misschien zijn de mensen die we nu ‘neurotypisch’ noemen helemaal niet normaal, maar simpelweg de mensen die het beste kunnen meedraaien (hebben aangeleerd om…) in een systeem dat niet logisch is. Voor mij dan…volledig onlogisch.

De kracht van reflectie

Hoe meer ik hierover nadenk, hoe meer ik me realiseer dat het geen eenvoudige discussie is. Ja, ik heb beperkingen. Dat kan ik niet ontkennen. Maar zijn die beperkingen inherent aan mijn autisme, of komen ze voort uit de wereld waarin ik leef? Misschien is het beide. En misschien is het juist belangrijk om ruimte te maken voor al deze verschillende perspectieven.

Ik weet in ieder geval één ding zeker: ik wil niet dat mijn autisme wordt gereduceerd tot een beperking. Het is zoveel meer dan dat. Het is een andere manier van zijn, een andere manier van denken, voelen, waarnemen. En in een andere context – een andere tijd, een andere wereld – zou het misschien wel helemaal geen beperking zijn geweest.

De dialoog openhouden

Wat ik hoop, is dat we deze gesprekken blijven voeren. Dat we blijven nadenken, reflecteren, en elkaar blijven uitdagen om onze ideeën over autisme – en over de wereld – opnieuw te bekijken. Misschien ligt de waarheid niet in één antwoord, maar in de ruimte tussen alle perspectieven. Tot die tijd blijf ik zoeken, peinzen, en mijn gedachten delen – omdat ik geloof dat daar de echte kracht ligt: in het blijven stellen van vragen.

Vandaar dat ik jou ook van harte uitnodig om hieronder de dialoog aan te gaan. Wat vind jij? Is jouw autisme (of AuDHD) een beperking of kracht (of misschien wel beiden)? En waarom dan?

Liefs, Tanja ❤️

 

 

Voor als je het leven even niet meer ziet zitten…. enjoy the ride!

Voor als je het leven even niet meer ziet zitten…. enjoy the ride!

door | jan 25, 2016 | Inspiratie, Overpeinzingen

Wil je alsjeblieft even zitten zonder iets. Gewoon jij alleen. We willen dat je je realiseert dat jij dit niet bent. Je denkt dat je leven geen zin meer heeft, dat het alleen nog maar zwart is en dat je geen uitweg hebt. Maar jij bent niet echt. Dat wat jij als jij bestempelt is niet echt. Het is een illusie. Jij bestaat alleen in jouw eigen hoofd. Al jouw problemen bestaan alleen maar in jouw hoofd dat al die gedachten denkt te denken. Het is niet van jou. Ze zijn niet van jou, al die gedachten, maar trekken langs jou.

Weet alsjeblieft dat het allemaal niet echt is. Wie jij echt bent is die grote kracht, die eindeloosheid. Nu je zo volkomen ontredderd bent, kun je niet zien wie je bent. Je bevindt je nu in een tijdloosheid, een ruimteloosheid waarin je afgescheidenheid ervaart. Waarin je een rol speelt. Het toneelstuk van jouw leven. En dat dit zo nu zo zou lopen had je even niet gedacht. Het ging allemaal zo goed. Dacht je. Want dat is wat jouw personage wil: dat het goed loopt. Dat alles loopt zoals gepland. De personage in tijd en ruimte op deze wereld, in deze dimensie wil controle hebben. De dingen moeten zo lopen als jij wilt. Jouw hoofd denkt een plaatje. En jouw leven, jij zelf, jouw omgeving moet aan dit plaatje voldoen. Zo niet… dan is het niet goed. En het plaatje klopt nu even van geen kant. Alsof iemand een steen heeft gegooid door de ruit waarop jouw plaatje stond geprojecteerd. Ineens lagen er alleen maar scherven van wat ooit het perfecte plaatje van jouw leven was. Alles ging zoals het moest. Het plaatje was goed. En nu ligt het aan scherven aan jouw voeten omdat het lot er een steen door heeft gegooid. We willen je laten weten dat de scherven en het plaatje een ding met elkaar gemeen hebben: ze zijn beiden niet waar. Het is een leugen. Jij gelooft in de leugen. Jij gelooft namelijk dat het plaatje goed was en de scherven slecht zijn. En om het allemaal weer goed te laten zijn, jouw leven, jouw perfecte plaatje, moeten de scherven weg, weer gelijmd. Een coherent geheel worden.

Wij zijn hier om te vertellen dat dit niet gaat gebeuren. Zoals het nu is, is het precies zoals het moet zijn. Sommigen vertellen dat het karma is, anderen zeggen dat het in de sterren stond, weer anderen vertellen dat je het over jezelf hebt afgeroepen door The Law of Attraction en er zijn er die zeggen dat je er vast van moet leren. Jij hoort ons dat niet zeggen. Het maakt ons namelijk niet uit. De enige informatie die wij nu naar jou toe willen laten komen is dat het allemaal niet waar is. Wat mensen ook zeggen of denken, het is een leugen. De enige waarheid is dat wat jij altijd al was, dat wat je nu op dit moment bent en dat wat je altijd zal zijn tot aan de eeuwigheid van dingen. Jij bent die eeuwigheid. Tijd- en ruimteloos, jezelf uitbreidend tot aan de oneindigheid en voorbij. In dit moment ben jij. Dat. Altijd. Jij Bent. We zouden willen dat we je dat even konden laten zien, laten voelen, laten ervaren. Al was het maar een milliseconde. Dat we je konden laten zien wie jij werkelijk bent.

Nogmaals; die personage die jij denkt te zijn, dat ben jij niet. Jij bent een illusie. Onwaar. Net als je gedachten, je gevoelens, je omgeving, de mensen om je heen, je geliefden, de wereld. Alles is opgebouwd uit de veronderstelling die de illusie van jouw personage heeft ontwrongen aan haar hoofd. Jij veronderstelt de wereld, de mensen, jezelf. Jij denkt dat je denkt en omdat je denkt dat je bestaat. Maar degene die bestaat omdat je denkt, is de illusie van jouw persoon. Nietsheid. Allesheid. Dat is wat jij bent. Ruimteloos. Tijdloos. Alles is in jou, terwijl jij tegelijkertijd helemaal niets bent. NIETS. De totale nietsheid van wie jij werkelijk bent is zo vol, eindeloos en allesomvattend dat we er tranen van in onze ogen krijgen. De schoonheid van jouw werkelijke zijn is adembenemend.

Dus laat ons het je vertellen. Alsjeblieft. Alles is perfect zoals het is. Jij ook. In deze illusie waar je in leeft als eindeloos wezen van alles- en nietsheid. Dit is nu jouw ervaring. Dit kleine puntje in deze tijd en ruimte. Een puntje. Jouw ervaring. Nu. Als je zou uitzoomen zou je de grote grap ervan inzien. De nietigheid, de onwaarheid, de kolossale, universele grap van jouw leven. Wat er ook gebeurt, wat je keuze ook is; alles is goed. Alles is perfect. Het is niet echt. Dus ga achteruit zitten in de pluchen kussens van de bioscoop des levens en laat het allemaal maar gebeuren. Kijk naar het scherm en zie wat er gebeurt en ontspan je. Slaak een diepe zucht en ontspan jezelf volkomen. Voel hoe alle stress uit je stroomt. Hoe je alle plaatjes, ideeën en gevoelens over wat goed en niet goed is kan loslaten. Hoe je net zo min controle hebt over jouw leven als over de film die zich voor jou op het doek afspeelt. Dit is wat het is. Dit is jouw leven. Deze illusie. Deze film. En enjoy the ride. While it lasts. Want voor je het weet is deze ervaring, in deze dimensie, in deze wereld weer voorbij en herinner je je weer wie je bent. Wie je echt bent. Ontspan. Relax. En enjoy the ride, sweetheart!

Photo credits creative commons: Photo Almost by Kirt Edblom (Flickr.com)

 

 

Zen blijven met WordPress dankzij deze man…

Zen blijven met WordPress dankzij deze man…

door | mrt 29, 2015 | Divers, Wordpress

In 1997 startte ik met het bouwen van websites. Heel basic met een Yahoo builder geloof ik. Mijn eerste beetje fatsoenlijke website designde ik in MS Paint en die kun je hier nog zien. In 2009 begon ik met The Magic Factory en ik besloot deze te bouwen in een volkomen onbekende wysiwyg-builder. Ik zette er veel content op en de website liep al snel als een trein. Erg leuk om in de loop der jaren bijna vierduizend mensen te hebben mogen verwelkomen op mijn mailinglist.

Het hele grote probleem bleek na enige jaren dat mijn website, hoewel lekker gezellig en kleurrijk druk designed, totaal niet gebruiksvriendelijk bleek voor mobiele gebruikers. En bijna iedereen had tegen de tijd dat het 2012 was, bijna een smartphone of tablet. Dus wachtte ik op een betere versie van mijn webbuilder en hoopte ik daarnaast dat de mensen zouden blijven komen. Dat deden ze, maar het lastig werken in deze builder en het totaal niet responsive zijn van de website, vergalden mijn plezier van het onderhouden van de website.

Ik keek uit naar andere opties. Maar als je zo gewend bent aan een systeem, is het lastig overstappen. Toen ik medio 2013 besloot over te stappen naar WordPress als CMS, zou het nog bijna twee jaar duren (tot nu) totdat ik WordPress onder de knie durfde te gaan krijgen. Alle vorige pogingen waren volledig in het water gevallen, omdat het mij niet lukte WordPress geïnstalleerd te krijgen, of omdat ik  WordPress niet fatsoenlijk kon laten draaien, zodat ik kon starten met bouwen.

Nu is dan eindelijk het grote moment daar dat ik soort van door begin te krijgen hoe het werkt en ook daadwerkelijk iets online weet te krijgen wat er een beetje leuk uitziet. En wat bovenal responsive is voor de mobiele gebruiker!! Ik ben afgelopen vrijdag begonnen met bouwen en nu op dag vier heb ik HEUL VEUL oponthoud, omdat ik meer bezig ben met brandjes blussen en problem solving dan dat ik kan schrijven en ontwerpen. Ik ben op zich vrij vastberaden als ik echt iets wil, maar geduld…. dat ik een werkpuntje ;-). Ondertussen ploeter ik rustig door en zet ik dit (tegen alle tips en adviezen in) alvast online. Want deze website is vooral een probeerseltje om te oefenen voor het echte werk 🙂

Uiteindelijk is het me geluk (ergens begin april) om WordPress onder de knie te krijgen dankzij Adi Purdila. Want als jij ook ploetert met WordPress, mag ik je dan de waanzinnig fijne video tutorial serie aanraden van deze man? Je vindt de tutuorial hier.

Liefs, Tanja <3

Photo credits: Keyboard by Carmem Lucia (Morguefile)

× Hoe kan ik je helpen?