06-31069157 info@tanjao.nl
De Autist moet verhuizen… brrrr, verandering :(

De Autist moet verhuizen… brrrr, verandering :(

door | mei 13, 2025 | Autisme, Divers, Wordpress

Gammele website

“Please make it work!” Ik heb gebeden tot het universum, de Webdevelopment-Beschermengelen en hemel en aarde bewogen om deze website up and running te houden. Met veiligheidsspelden en ducktape zit ie aan elkaar vast en wil je een pagina inladen, dan moet ie zo’n beetje worden aangezwengeld met een ouderwetse slinger. Zo’n slinger die op auto’s uit 1930 zitten!

Het probleem van de gammele website, waar blog posts verdwijnen, pagina’s niet laden en de website soms gewoon uren offline is, ligt niet bij mij. Maar bij mijn hosting provider. Dus die moesten mijn problemen oplossen. Maar dat deden ze niet, ondanks al mijn smeekbedes.

Het is geen rocket science. Als je hosting provider niet functioneert, dan stap je toch gewoon over? Nou… die vlieger gaat bij een autist niet op. ☹

Wat wij autisten verschrikkelijk lastig vinden

Wij autisten vinden het godsgruwelijk lastig om los te laten, te veranderen en verder te gaan. En hoewel ik hier absoluut geen blog van wilde maken (maar gewoon een beetje een grappige column over mijn verhuisperikelen), ben ik inmiddels anderhalve maand, drie drafts en veel research verder…

Waarom is dat dan zo lastig voor autisten, verandering en loslaten?

Autisten houden van voorspelbaarheid, structuur en veiligheid. Standaard zullen wij eerder kiezen voor een vertrouwde situatie die ons niet dient, dan een nieuwe situatie waarvan we de uitkomst niet kennen.

Veiligheid staat op de eerste plek

Ook al worden voorspelbaarheid en structuur vaak als ‘typisch autistisch’ benoemd, in werkelijkheid zijn die twee vooral de middelen waarmee wij autisten veiligheid probeert te creëren in een wereld die voortdurend overweldigend, tegenstrijdig of onbegrijpelijk is. Ik heb een gigantisch artikel geschreven over veiligheid (en waarom dat de nummer 1 basisbehoefte is van ons autisten), maar deze ben ik (nog steeds) aan het redigeren. Ik kan wel al wat tipjes van de sluier oplichten:

Veiligheid: onze basisbehoefte

Voor ons is veiligheid een diepgevoelde noodzaak. Het gevoel dat we safe zijn op elk denkbaar vlak. Het gaat hier dan dus niet alleen om fysieke veiligheid, maar vooral om emotionele en neurologische veiligheid. En dat kan er bijvoorbeeld zo uitzien:

  • Weten dat we mogen zijn wie we zijn, zonder oordeel van anderen;
  • Vertrouwen dat onze omgeving ons niet plotseling confronteert met harde geluiden, kritiek, dubbelzinnige communicatie of onverwachte eisen (of wat dan ook dat we niet hebben kunnen voorbereiden, inschatten, anticiperen, of waaruit we kunnen ontsnappen);
  • Het gevoel dat we niet continu hoeven te maskeren of onszelf te overprikkelen om ‘normaal’ gevonden te worden.

Wanneer ons gevoel van veiligheid ontbreekt, raakt ons zenuwstelsel in een constante staat van hyperwaakzaamheid. We schakelen dan over naar survival-modus, hetgeen kan leiden tot shutdowns, meltdowns, angsten, RSD, chronische stress en uiteindelijk fysieke klachten (denk aan anxiety, auti burnout, dysautonomie, etc).

Structuur: onze houvast

Structuur is wat veiligheid voor ons praktisch vormgeeft. Het zijn de vaste elementen in de dag, week of omgeving die als ankers dienen, zoals bijvoorbeeld:

  • Weten wanneer en hoe dingen gebeuren;
  • Routines en rituelen (zoals vaste plekken, volgordes, gewoontes, eten, muziek, etc);
  • Een duidelijke taakverdeling, agenda, of weten wat het doel is van iets, zoals een ontmoeting).

Zonder structuur voelt het leven voor ons als los zand. En op het moment dat er al een gevoel van onveiligheid is bij ons, werkt het ontbreken van structuur als een vergrootglas op die onveiligheid. Wij autisten hebben zodoende de neiging ons vast te klampen aan routines uit zelfbescherming.

Voorspelbaarheid: onze mentale rust

Voorspelbaarheid is het vermogen om te anticiperen, wat ik bij puntje 1 al kort beschreef: “Wat gaat er gebeuren? Wat is het doel? Wat bedoelt iemand? Wat zijn de gevolgen?”

Voor neurotypische mensen is dit grotendeels intuïtief. Voor ons autisten is dit vaak niet het geval, omdat sociale signalen, emoties, dubbelzinnige taal en onverwachte wendingen moeilijk te behappen zijn. Onvoorspelbaarheid zorgt dan per definitie voor overweldiging van ons brein, waardoor bijtijds structureren, bevatten, verwerken niet goed mogelijk meer is. En dat is per definitie onveilig!

Daarom is/ zijn:

  • Herhalingen fijn (We kunnen dezelfde vraag bijvoorbeeld blijven stellen);
  • Duidelijke communicatie cruciaal (Informatieverwerking verloopt bij autisten meestal heel anders … echt HEEL anders… dan bij neutotypicals);
  • “Wat gaan we doen? Wie komen er? Hoelaat is het afgelopen? Wat is het doel? Kan ik er zitten of mezelf afzonderen?” geen zeurvragen, maar een zoektocht naar voorspelbaarheid.

Samengevat:

Structuur en voorspelbaarheid zijn de middelen om het doel te bereiken. En dat doel is veiligheid.

Alles draait om onze diepgewortelde behoefte aan rust in ons zenuwstelsel en die ontstaat pas als de wereld om ons heen enigszins te bevatten en te vertrouwen is.

Wat er gebeurt bij verandering en loslaten

En dan… verandert er iets. Iets kleins, iets groots, iets praktisch of zelfs iets exitentieels. En voor een neurotypisch brein is dat misschien even schakelen, maar voor ons autisten is het alsof de fundering onder ons huis vandaan gehaald wordt. Of zoals ik vaak zeg: het vloerkleedje dat onder me vandaan getrokken wordt!

Verandering is niet één ding

Als je gaat kijken naar wat verandering is en waar het voorkomt, dan kan ik je vertellen: verandering is overal en altijd. In de grote dingen, zoals een verhuizing, een scheiding, een nieuwe baan, maar ook in de microswitches die elke dag weer terugkomen: Uit bed komen, van pyjama naar kleding, van thuis naar buiten en van plannen naar uitvoering.

Elke verandering is een overgang en vraagt iets van ons zenuwstelsel. En bij een zenuwstelsel dat toch al overbelast of overgevoelig is, kan dat als een brein-error voelen. Een rood kruis. Zelfs als het iets kleins is, zoals een andere koffiemok of een nieuw wasmiddel.

Loslaten is een rouwproces

En dan hebben we het over loslaten… Ook hier geldt dat het klein of groot kan zijn. Het loslaten van een object, een kledingstuk, een oude website, een routine, een plan, een identiteit. Of nog veel heftiger: een persoon. Een partner. Een droom. Loslaten voor autisten is het laten gaan van datgene dat vertrouwdheid en dus veiligheid gaf. Dat loslaten is rouw. Verlies. En opnieuw moeten gaan bouwen aan een situatie die veilig voelt.

Waarom we soms liever kiezen voor het bekende ongelukkige

Omdat het onbekende gelukkige voor ons vertrouwd is. En dus veilig. Ookal is het misschien helemaal niet fijn, veilig of het beste voor ons. Want zelfs als iets niet fijn is, een vervelende baan, een ongezonde relatie, een niet functionerende website, dan kennen we tenminste de patronen. We weten waar de bochten zitten en we hebben geleerd hoe we ze kunnen nemen zonder om te vallen.
Het nieuwe? Daar zijn nog geen plattegronden van. Brrrrr….. dus eng!!

Veilig, vertrouwd, bekend, maar niet goed meer

En dit is dan dus precies waarom ik vaak langer blijf hangen in situaties waarvan ik diep vanbinnen allang weet dat ze me niet meer dienen, dan dat goed voor me is. Zoals bij deze niet goed werkende website, die al maanden hapert, crasht en weigert samen te werken (dankzij het disfunctioneren van de hosting provider). Maar ja… hij is vertrouwd. Bekend. Een oud huis dat kraakt en tocht, maar waarvan ik de hoeken en kieren ken. En dat voelt, voor mij als autist, veiliger dan een splinternieuw paleis waar ik nog niet weet waar het lichtknopje zit.

Verandering is namelijk geen kwestie van simpelweg ‘iets anders gaan doen’. Verandering is een transitie. Een overgang, die is als weten dat je door een donker, angstaanjagend bos moet om op die betere, mooiere, fijnere plek te komen. In dat bos is alles onbekend. Er is duisternis, zijn schaduwen. Ik heb geen controle en ik weet niet of er misschien boze bruine beren op mijn donkere bospad gaan verschijnen. En misschien… verdwaal ik ook wel! Maar ik moet door dat bos!

Net zoals toen ik vastzat in een relatie die allang niet meer voedde, waarin ik langzaam oploste, mezelf al lang was kwijtgeraakt. En toch bleef. Omdat het bekende, hoe pijnlijk ook, dragelijker leek dan de duik in het onbekende. Dat is de paradox. Wij autisten blijven vaak liever in het onprettige dat ooit gegoten zat als een oude schoen, dan stappen te zetten in het onbekende dat misschien beter is… maar onvoorspelbaar. En die ouwe schoen, daar zitten gaten in. We hebben nieuwe nodig en dat weten we. Maar ja… eerst dat bos door, hè?

Het moment dat het bekende meer pijn doet dan de angst voor verandering

Ik kan me herinneren dat ik bovenstaande zin of iets in die strekking las toen ik in die relatie zat, heel lang geleden. En dat ik toen dacht: “Ja, maar de pijn die het me geeft om nu hier in deze situatie te blijven, is erger dan de angst voor verandering en het onbekende.”

En dan is dat moment aangebroken. Dat moment waarop zelfs voor iemand zoals ik, die zo sterk leunt op structuur, op herhaling, op zekerheid… de pijn van blijven groter wordt dan de angst voor verandering. En dan verandert alles. Dan is het alsof mijn systeem ineens beslist: tot hier en niet verder. Dan breekt er iets open. En ja, dat is beangstigend. Maar ook bevrijdend.

En precies daar, in dat kantelpunt, begint de echte beweging. Voor iedereen. Of je nu autist bent of niet.

Kiezen voor verandering en progressie

Dus nu kies ik ervoor. En ik geloof niet dat ik er echt klaar voor ben (Ik schrijf namelijk ook al zes weken aan deze blog in de hoop dat ik er klaar voor ga zijn). En het is dus ook niet makkelijk. Maar het moment van verandering is wel aangebroken. Omdat ik wéét dat ik niet verder kom als ik blijf zitten waar ik zit. En ja, verhuizen van die hele website is eng. Technisch, emotioneel, praktisch. Het is afscheid nemen van iets ouds, iets dat me 18 jaar lang heeft gediend, maar nu niet meer klopt. Net zoals ik in andere fases van mijn leven heb moeten loslaten. Liefdes, huizen, dierbaren, vriendschappen, huisdieren, drank, sigaretten, identiteiten en ga zo maar door…

En elke keer dacht ik: dit overleef ik niet. Elke keer bleek ik sterker. Elke keer ging ik door dat donkere bos – met trillende benen en hartkloppingen- en kwam ik uiteindelijk uit op die mooie, lichte plek van verandering en vernieuwing.

Nou…. dag oude hosting provider. Hallo nieuw huis! 😉
Enne… ik ben er nog niet… Maar ik ben onderweg. Onderweg van het oude naar het nieuwe. In zoveel aspecten in mijn leven. En ik verander en ik laat los. Dat doe ik al een jaar. En dat verscheurt me soms, want ik moet mensen en situaties loslaten die diep in mijn hart en ziel zitten. Ik moet een carrière achter me laten, mijn rol als moeder van thuiswonende kinderen. Er is zoveel wat verandert in mijn leven en wat ik los moet laten. Dit kleine ‘hosting’ dingetje is slechts een metafoor.

En misschien… als je het groter bekijkt, zijn we al daar waar we altijd waren, altijd zijn en altijd zullen zijn. En zit verandering alleen maar in onze mind! Mijn zen teacher Thich Nath Han zegt niet voor niets: “I have arrived. I am home.” Altijd! En thuis is er dan die nieuwe deur die opengaat, als de oude gesloten is!

Liefs, Tanja 💖

Niacine: Het vergeten wondermiddel voor mentale gezondheid, een stralende huid en een happy heart

Niacine: Het vergeten wondermiddel voor mentale gezondheid, een stralende huid en een happy heart

door | mrt 27, 2025 | Alternatieve gezondheid, Gezondheid, Hersenen

Disclaimer:

Deze informatie is bedoeld ter educatie en inspiratie en vervangt geen medisch advies. Raadpleeg altijd een (orthomoleculair) arts, je huisarts of specialist bij gebruik van supplementen in combinatie met medicatie of bij gezondheidsklachten, of bij gebruik van niacine in een hogere dosis dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid.

Inleiding

Niacine, ook bekend als vitamine B3, is een van die stille krachten binnen de orthomoleculaire geneeskunde waar zelden over wordt gesproken, maar die op meerdere fronten opmerkelijke resultaten laat zien. Of het nu gaat om mentale stabiliteit, een gezonde huid of een gunstig lipidenprofiel: deze wateroplosbare vitamine speelt op celniveau een centrale rol in processen die ons fysieke én psychische welzijn ondersteunen.

Toch is niacine opvallend afwezig in reguliere behandelprotocollen. De reden? Het is een goedkope, niet-patenteerbare stof. En in een zorgsysteem dat sterk beïnvloed wordt door marktbelangen, is er weinig ruimte voor natuurlijke middelen die geen economisch verdienmodel kennen — zelfs niet als ze aantoonbaar effectief zijn.

Deze blog biedt een uitgebreid overzicht van de werking van niacine op drie belangrijke pijlers: mentale gezondheid, huidgezondheid en cardiovasculaire ondersteuning. Inclusief werkingsmechanismen, klinische observaties, doseringsinformatie en een onderbouwd

1. Wat is Niacine?

Niacine, oftewel vitamine B3, is een wateroplosbare vitamine die een essentiële rol speelt in energieproductie, DNA-herstel, de hersenfunctie en neurotransmitterproductie. Het lichaam kan zelf een kleine hoeveelheid niacine aanmaken uit het aminozuur tryptofaan, maar dit is vaak niet voldoende. Niacine is cruciaal voor het functioneren van de hersenen en het zenuwstelsel, en een tekort kan gevolgen hebben voor onze mentale gezondheid.

Er zijn twee vormen van niacine:

  • Nicotinezuur – dit is de vorm die de bekende ‘flush’ veroorzaakt, waarbij je huid tijdelijk rood wordt en gaat tintelen.
  • Nicotinamide (niacinamide) – deze vorm veroorzaakt geen flush, maar heeft ook een minder uitgesproken effect op bloedvaten en serotonineproductie.

Voor mentale gezondheid lijkt nicotinezuur effectiever vanwege de bredere invloed op de bloedvaten en de serotonineproductie. En ja, die flush is in het begin even wennen, maar het is een kleine prijs voor de enorme voordelen die je ervoor terugkrijgt.

2. Niacine tegen depressie en angst

Hoe Niacine Serotonine Beïnvloedt

Mensen die worstelen met depressie of angst krijgen doorgaans een SSRI voorgeschreven, zoals fluoxetine of sertraline. Deze medicijnen werken door de heropname van serotonine te blokkeren, waardoor er meer van deze neurotransmitter beschikbaar blijft in de hersenen. Maar wat als het probleem niet ligt in de heropname, maar in een gebrek aan serotonineproductie? Zonder voldoende grondstoffen kan ons lichaam simpelweg niet genoeg serotonine aanmaken.

Niacine speelt hier een belangrijke rol, omdat het de productie van NAD+ ondersteunt, een co-enzym dat essentieel is voor talloze biochemische processen, waaronder de aanmaak van serotonine. Wanneer ons lichaam een tekort aan niacine heeft, wordt tryptofaan (dat normaal gesproken wordt omgezet in serotonine) afgebogen om niacine te produceren, wat leidt tot een tekort aan serotonine.

Door dit tekort kunnen er depressieve en angstige gevoelens optreden. Suppletie met niacine kan deze kettingreactie doorbreken en helpen om onze stemming te stabiliseren.

Abram Hoffer en de vergeten psychiatrische doorbraak

In de jaren 1950 ontdekte de Canadese psychiater Abram Hoffer dat hoge doses niacine dramatische verbeteringen konden geven bij psychiatrische patiënten, inclusief die met ernstige depressie, angst en zelfs schizofrenie.

Hij behandelde duizenden patiënten met doses tot 3000 mg per dag en zag geweldige resultaten. Zijn patiënten hadden een verbeterde stemming en vermindering van suïcidale gedachten. Ook ervoeren ze minder angst en paniek. En tenslotte zag hij bij schizofreniepatiënten minder psychotische symptomen. En dit alles trad op binnen het zeer korte tijdsbestek van enkele dagen.

De resultaten die deze psychiater kreeg werden echter genegeerd door de gevestigde medische wereld. Waarom? Omdat niacine goedkoop en niet patenteerbaar is. Er valt simpelweg geen geld aan te verdienen. En in een wereld waarin miljarden worden verdiend aan antidepressiva, wordt een effectief en goedkoop alternatief niet onderzocht.

Recente studies en gebruikerservaringen

Een 2018 case study beschrijft een patiënt met bipolaire stoornis type II die ondanks lithium en andere medicatie nog steeds hartstikke depressief bleef. Toen hij niacine begon te gebruiken, verdwenen zijn symptomen compleet. Hij slikte 3000 mg per dag en was al 11 jaar stabiel zonder andere medicatie. Wanneer hij stopte met niacine, kwamen zijn klachten binnen 2-3 dagen terug.

Op Drugs.com scoort niacine een 8.7/10 als behandeling voor depressie, hoger dan veel populaire SSRI’s zoals fluoxetine (7.4), lexapro (7.6) en sertraline (7.3). Neem daar gerust eens een kijkje om de ervaringen te lezen. Je wordt er echt blij van!

3. Niacine als tovermiddel voor een stralende, gladde huid!

Gamechanger voor de huid

Naast de enorme voordelen voor de mentale gezondheid, blijkt niacine ook een echte gamechanger te zijn voor onze huid. Mensen die starten met dit middel zien vaak na een maand al een transformatie: de huid wordt egaler, onzuiverheden verdwijnen en krijgt die gezonde glow waar geen enkele crème tegenop kan.

En wat blijkt… niacine staat bekend om zijn ontstekingsremmende en huidversterkende eigenschappen, wat het een veelbelovend middel maakt bij de behandeling van acné, roodheid en hyperpigmentatie.

Bij orale inname werkt niacine van binnenuit door de productie van NAD+ te verhogen, een essentieel co-enzym dat betrokken is bij celherstel, energieproductie en DNA-reparatie. Dit helpt niet alleen bij het verminderen van ontstekingen, maar ook bij het reguleren van de talgproductie.

Naast orale suppletie kan topische (op de huid) niacinamide in crèmes en serums helpen bij het verminderen van roodheid, het versterken van de huidbarrière en het vervagen van pigmentvlekjes. Niacinamide crèmes werken vooral goed bij gevoelige of reactieve huidtypes, terwijl orale niacine dieper in de huidlagen doordringt en een meer systemisch effect heeft.

Door de combinatie van ontstekingsremmende, talgregulerende en huidherstellende eigenschappen lijkt niacine dus ook voor onze huid een krachtig hulpmiddel te zijn.

4. Niacine en hart- en vaatgezondheid

Wat maar weinig mensen weten, is dat niacine jarenlang een erkend en effectief middel was in de behandeling van een ongunstig cholesterolprofiel. Nog vóór de opkomst van statines werd het al in hoge doseringen ingezet om bloedvetten te reguleren — met indrukwekkende resultaten.

Niacine is een van de weinige stoffen die op alle drie de belangrijke lipidenwaarden invloed uitoefent:

  • HDL-cholesterol wordt verhoogd met 20–35% — dit is het ‘goede’ cholesterol dat helpt overtollig vet uit het bloed te verwijderen.

  • LDL-cholesterol en triglyceriden worden verlaagd — dit zijn vetten die bijdragen aan plaquevorming in de bloedvaten.

  • Lipoproteïne(a), een moeilijk beïnvloedbare risicofactor voor hartziekten, daalt onder invloed van niacine — iets wat statines niet of nauwelijks voor elkaar krijgen.

Daarnaast heeft niacine een ontstekingsremmend effect: het verlaagt het C-reactief proteïne (CRP), een ontstekingsmarker die geassocieerd wordt met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Ook stimuleert het de vasodilatatie — verwijding van de bloedvaten — wat zorgt voor een betere doorbloeding en verlaging van de bloeddruk.

Waarom wordt niacine dan niet breed ingezet?

De reden ligt niet in de werking, maar in de markt. Niacine is een natuurlijk, niet-patenteerbaar molecuul, en dat betekent dat er geen exclusieve rechten op rusten. Met andere woorden: er valt geen geld aan te verdienen. In tegenstelling tot statines, die gepatenteerd, massaal voorgeschreven en jaarlijks miljarden waard zijn (naar schatting zo’n 19 miljard dollar wereldwijd).

In de afgelopen jaren zijn er enkele grote klinische studies gepubliceerd (zoals HPS2-THRIVE en AIM-HIGH) waarin niacine werd beoordeeld als ‘niet effectief’ of zelfs ongunstig. Maar bij nadere bestudering blijkt dat deze onderzoeken methodologisch scheef waren opgezet:

  • De deelnemers kregen al statines toegediend, waardoor de effecten van niacine minder zichtbaar werden;

  • Ze kregen niacine in combinatie met laropiprant, een stof bedoeld om flushing te verminderen, die echter zélf bijwerkingen veroorzaakte (zoals een verhoogd risico op diabetes);

  • De studies richtten zich vooral op zogeheten ‘hard endpoints’ zoals mortaliteit en beroertes, en niet op verbeteringen in het cholesterolprofiel, terwijl daar juist grote verschillen werden gemeten.

Het gevolg is dat niacine, ondanks decennialang klinisch gebruik en talloze positieve data, nu vaak ten onrechte als ‘achterhaald’ wordt bestempeld. En dat terwijl veel huisartsen en therapeuten die buiten de gebaande paden denken, niacine nog steeds als krachtig en veilig alternatief of aanvulling op statines beschouwen.

De kracht zit in eenvoud

Niacine werkt diep in op het metabolisme. Het verhoogt NAD⁺, verbetert de bloedvatfunctie, reguleert vetstofwisseling en werkt ontstekingsremmend. In plaats van in te grijpen in één enkel pad (zoals statines doen), ondersteunt het het systeem als geheel — subtiel, maar effectief. En precies daarom verdient niacine opnieuw een plek aan tafel, als volwaardig onderdeel van een integrale aanpak bij hart- en vaatziekten.

Belangrijk: gebruik van hoge doseringen niacine moet altijd worden begeleid door een arts of therapeut, zeker als er sprake is van medicatiegebruik, leverproblemen of cardiovasculaire aandoeningen. En vergeet niet: de flush is tijdelijk, maar de effecten zijn langdurig.

5. Gebruik van Niacine: dosering, opbouw, flush en bijwerkingen

Dosering

Voor mentale gezondheid en huidverbetering wordt de orale vorm ‘nicotinezuur’ gebruikt. De aanbevolen dosering ligt tussen 1000 en 3000 mg per dag, verdeeld over de dag. Zowel ervaringen van professionals als gebruikers tonen aan dat een hogere dosis (2500-3000 mg per dag) het meest effectief is bij depressie en angst.

Een veilig opbouwschema kan er als volgt uitzien:

  • Dag 1-2: 500 mg
  • Dag 3-5: 1000 mg
  • Dag 6-8: 1500 mg
  • Dag 9-12: 2000 mg
  • Dag 14-21: 2500 mg (als je lichter bent dan gemiddeld)
  • Dag 22 en verder: 3000 mg

Altijd na een maaltijd innemen, want dat zorgt voor een tragere opname en een mildere flush.

Flush: Wat is het en hoe ga je ermee om?

De eerste dagen zal je lichaam moeten wennen. De flush – die vaak binnen 30 minuten optreedt – zorgt voor een tijdelijke roodheid, warmte en een tintelend gevoel op de huid. Dit komt door de verwijding van de bloedvaten en is volkomen ongevaarlijk.

Een Flush duurt 20-30 minuten, wordt steeds milder naarmate je lichaam er aan went, is merkbaar binnen een half uur tot anderhalf uur na inname (afhankelijk van maaginhoud) en is ten slotte een teken dat de niacine door je lichaam wordt opgenomen.

In het begin kun je echt knalrood worden en het gevoel hebben dat je geplet bent tussen twee speldenkussens. Maar na een paar weken zal je merken dat je lichaam veel milder reageert, zelfs bij hogere doseringen.

Bijwerkingen en voorzorgsmaatregelen

Bij juist gebruik is niacine zeer veilig, maar in hoge doseringen kan het bij sommige mensen bijwerkingen geven, zoals:

  • Tijdelijke flush;
  • Tijdelijke duizeligheid;
  • Tijdelijke hoofdpijn;
  • Hartkloppingen, hogere hartslag;
  • Galbultjes of huiduitslag;
  • Mogelijke verhoging van de bloedsuikerspiegel bij diabetici;
  • In zeer zeldzame gevallen leverproblemen bij extreem hoge doseringen.

Stop direct en raadpleeg een arts bij ernstige bijwerkingen zoals:
Extreem snelle of onregelmatige hartslag
Duizeligheid of flauwvallen
Geelzucht of donkere urine (teken van leverproblemen)

Voor mensen die psychofarmaca zoals SSRI’s, MAO-remmers of antipsychotica gebruiken, geldt extra voorzichtigheid. Niacine beïnvloedt serotonine en neurotransmitters, waardoor combinaties met andere middelen risico’s met zich mee kunnen brengen. Denk dan bijvoorbeeld OOK aan Tramadol en Alcohol. Altijd in overleg met een arts!

Conclusie

Niacine is een krachtig, goedkoop en veilig supplement dat enorme voordelen heeft voor mentale gezondheid, huidverzorging en cardiovasculaire gezondheid. Het is een van de meest ondergewaardeerde en genegeerde vitaminen, simpelweg omdat er geen miljarden aan te verdienen zijn.

De wetenschap laat zien dat niacine essentieel is voor serotonineproductie, celgezondheid en ontstekingsregulatie. De duizenden klinische en gebruikerservaringen spreken boekdelen.

Wil je nou graag verder kijken en lezen? Dan heb ik hieronder een hele lijst met bronnen gezet, die ik heb gebruikt bij het schrijven van deze blog, zodat je zelf op onderzoek kunt gaan.

Stay safe, get healthy!

Liefs, Tanja

Bronnen:

 

3. Unheimisch gevoel

3. Unheimisch gevoel

door | mrt 10, 2025 | Ruimte

3. Unheimisch gevoel

Ik kan haar bijna ruiken zo dichtbij is ze. Ik was net weg aan het zakken in die bijna comateuze, gedachteloze halfslaap, toen ze opeens verscheen op mijn geestesoog. Ik lig op mijn zij, heel diep weggedoken onder mijn deken en die slaperige, zachte energie van mijn rustende lijf is overweldigend intens. Zo’n diepe rust en dan ineens – na een week afwezigheid, is ze daar weer. Maar ik zie haar alleen van achteren.

Het is een aparte situatie, omdat ik me moet focussen op het beeld, zonder echt wakker te worden. Als ik te veel terugkom naar het hier en nu, dan verdwijnt het visioen als sneeuw voor de zon en is ze weg. En dat wil ik niet. Het enige dat is kan doen is heel rustig en stil blijven liggen en me concentreren op wat ik aanschouw.

Haar lichtbruine haar met de grijze strepen is stijl en hangt los op haar schouders. Vandaag heeft ze een grijze, lange rok aan met een donkergrijze sweater. “Kalm blijven adem halen, focussen”, maan ik mezelf rustig in gedachten. “Kijk naar haar voeten”. Ik kijk naar beneden en zie dat ze geen schoenen aan heeft. Kousen. “Waarom niet? Is ze binnen? Waar is ze?” De vragen razen door mijn hoofd en terwijl ik ze denk, worden een kleine stukjes van haar omgeving onthuld.

Ik zie een eenvoudige tafel met een houten stoel. Ze pakt een beker van de tafel. “Heeft ze thee, koffie? Is het ochtend? Welk deel van de dag is het?” De vrouw loopt verder met haar beker en ik volg haar van achteren.

Dan gebeurt er iets met haar. Ze lijkt zich te verstappen en maakt een schokkende beweging en pakt zichzelf vast aan een stoel. De beker valt op het tapijt, maar raakt daarbij een stuk tafel. Hij ligt in tweeën. Het lukt me scherp te stellen op de mok die erg mooi is met diverse in elkaar overlopende, pastelkleurige tinten. Wat zonde. De vrouw heeft ogenschijnlijk thee over haar heen gekregen en probeert de hete thee snel van zich af te kloppen.

Het volgende moment is alles ineens weg. Zwart. Donker. Niets meer. De donkere ruimte van achter mijn ogen is alles wat overblijft. “Shit”. Ik zeg het niet hardop, maar denk het wel. Nu is het belangrijk dat ik niet geïrriteerd raak. Maar gewoon blijf liggen, zoals ik lag. Bewegingsloos met gesloten ogen. In de verte hoor ik de vogels fluiten en het zachtjes tikken van de klok in de woonkamer. Het kleedje van mijn kat ritselt zacht als hij in zijn slaap beweegt. Er is totale rust om mij heen en de behaaglijke warmte van de slaap breidt zich weer langzaam uit door mijn lijf.

Ik weet niet hoelang ik al lig. Er waren geen gedachten meer, geen tijd, geen hier en nu. Alleen de nietsheid van de ontspanning waar ik elke middag zo naar verlang. Het moment waarop ik mijn lijf tot rust breng en mijn brein zich hersteld van de overprikkelende en overweldigende dagelijkse interne dialoog. Ik word zo moe van mezelf dat ik deze middagdutjes gewoon nodig heb. Precies op het moment dat ik zo intens geniet en wegzak in mijn welverdiende rust, is ze daar weer.

We zitten in een auto. Ik zit naast haar op de bijrijdersstoel. Ik kijk om me heen en verbaas me. Dit is echt een oude auto. Als Autist mag ik me verheugen op een iets meer dan normale preoccupatie met auto’s. Toen ik twee was kende ik alle automerken al uit mijn hoofd. Met poppen wilde ik niet spelen, met autootjes wel. En alle knuffels die ik had zette ik op een rijtje in mijn slaapkamer. Keurig netjes van groot naar klein. Maar geen mens die in de zeventiger jaren wist dat meisjes ook autisme konden hebben. En zo leefde ik bijna mijn hele leven onwetend van mijn autisme.

Dankzij mijn divergente brein weet ik echter dat ik momenteel in mijn visioen in een auto zit, specifiek uit de tachtiger jaren. Ik kijk naar de motorkap en schat in dat we in een Volkswagen zitten. Een Polo? Ik probeer het stuur scherp te stellen en zie even later inderdaad een Volkswagen logo. De vrouw zit kalm met haar handen op tien voor twee aan het stuur en ik bekijk haar wat aandachtiger.

Haar schouderlange haar zit met een schuifspeld achter haar rechteroor en ze heeft een grote bril op haar neus met een wat dikker, hoornen montuur. Ze draagt een dunne trenchcoat-achtige jas en als ik mijn ogen laat afdwalen naar haar voeten, zie ik dat ze bruine, leren loafers draagt. Met haar lange grijze rok die ik eerder al zag, ziet ze er best Laura Ashley uit.

Zodra ik mijn best probeer te doen om te kijken waar we precies rijden, gaat mijn beeld weer op zwart. “Wat een gezeik is dit”, grom ik in gedachten. Ik ben hartstikke nieuwsgierig. Dit is de eerste keer dat ik zoveel van haar zie. Geen vluchtige schim, maar een glimp van haar leven.

Terwijl ik nog steeds op mijn zij lig, trekt de duisternis achter mijn ogen op. Het wordt lichter, omdat de zon inmiddels gedraaid is en in de namiddag aan de voorkant van mijn huisje tevoorschijn komt. En het licht valt door mijn gesloten oogleden heen en kleurt mijn slaperige wereld roze. Ik voel dat ik niet meer kan slapen en dat er ook geen visioenen meer komen.

En dan ineens is haar gezicht daar. Vlak voor mijn neus. Zo plotseling dat ik er van schrik. Als een flits. Met grote ogen en open mond zie ik de vrouw voor zich uit staren. Is zij ook ergens van geschrokken? De auto staat stil, omdat de vrouw plotseling geremd heeft. Schoot er iets over de weg? Is ze daarvan geschrokken?

De auto staat stil. De motor draait nog. Wat bizar dat ik dat gewoon kan horen. En dat ik haar nu van voren zie. Alsof ik buiten de auto hang en door het voorruit naar haar geschokte gezicht staar. Ik zie het stuur licht trillen onder haar handen. Heeft ze net geremd? Voor iets? Of voor iemand?

Ik probeer me te focussen op haar blik. Paniek? Schok? Herkenning? Maar dan vervaagt alles.

De motor draait nog.

En precies op het moment dat ik zie dat ze uit gaat stappen en ik hoop iets van de omgeving te zien, vervaagd het beeld volkomen.

Ik ga rechtop zitten tegen de rugleuning van mijn bank en zucht diep. Mijn handen zoeken het grote, zachte bloemetjeskussen met ruches, dat ik vorige maand gekocht heb in dat knusse woonwinkeltje in de binnenstad. Ik trek het tegen me aan, stevig, alsof ik mezelf dwing zo weer een stukje op mijn eigen aarde terug te komen.

Terwijl ik mijn ogen dichtknijp, zie ik haar grijsgroene ogen, opengesperd van schrik, nog op mijn netvlies gebrand staan. Even blijf ik zo zitten, mijn ademhaling langzaam dieper, totdat de spanning in mijn lijf iets wegebt.

Dan doe ik mijn ogen open. Ik schud mijn hoofd en frummel met de rushes van mijn kussen. Ik wil zo graag weten wat er is gebeurd.

Deel 4 volgt binnenkort …

2. Schok tussen werelden

2. Schok tussen werelden

door | mrt 9, 2025 | Ruimte

2. Schok tussen werelden

Ik kan haar bijna ruiken zo dichtbij is. Ik was net weg aan het zakken in die vertrouwde, bijna comateuze, gedachteloze halfslaap, toen ze opeens verscheen op mijn geestesoog. Ik lig op mijn zij, heel diep weggedoken onder mijn deken en die slaperige, zachte energie van mijn rustende lijf is overweldigend intens. Zo’n diepe ontspanning en dan ineens – na een week afwezigheid, is ze daar weer. Maar ik zie haar alleen van achteren.

Het is een aparte situatie, omdat ik me moet focussen op wat ik zie, zonder echt wakker te worden. Als ik te veel terugkom naar het hier en nu, dan gaat ze weg. Het visioen verdwijnt dan als sneeuw voor de zon. En dat wil ik niet. Het enige dat is kan doen is heel rustig en stil blijven liggen en focussen op wat ik zie. Haar lichtbruine haar met de grijze strepen is stijl en hangt los op haar schouders. Vandaag heeft ze een grijze, lange rok aan met een donkergrijze sweater. “Kalm blijven adem halen, focussen”, maan ik mezelf rustig in gedachten. “Kijk naar haar voeten”. Ik kijk naar beneden en zie dat ze geen schoenen aan heeft. Kousen. “Waarom niet? Is ze binnen? Waar is ze?” De vragen razen door mijn hoofd en terwijl ik ze denk, worden kleine stukjes van haar omgeving onthuld. Ik zie een eenvoudige tafel met een houten stoel. Ze pakt een beker van de tafel. “Heeft ze thee, koffie? Is het ochtend? Welk deel van de dag is het?” De vrouw loopt verder met haar beker en ik volg haar van achteren.

En dan is alles ineens weg. Zwart. Donker. Niets meer. De donkere ruimte van achter mijn ogen. “Shit”. Ik zeg het niet hardop, maar denk het wel. Nu is het belangrijk dat ik niet geïrriteerd raak. Maar gewoon blijf liggen, zoals ik lag. Oogjes dicht, zonder te bewegen. In de verte hoor ik de vogels fluiten en het zachtjes tikken van de klok in de woonkamer. Het kleedje van mijn kat ritselt zacht als hij in zijn slaap beweegt. Er is totale rust om mij heen en de behaaglijke warmte van de slaap breidt zich weer langzaam uit door mijn lijf.

Ik weet niet hoelang ik al lig. Er waren geen gedachten meer, geen tijd, geen hier en nu. Alleen de nietsheid van de ontspanning waar ik elke middag zo naar verlang. Het moment waarop ik mijn lijf tot rust breng en mijn brein zich hersteld van de overprikkelende en overweldigende dagelijkse interne dialoog. Ik word zo moe van mezelf dat ik deze middagdutjes gewoon nodig heb. Precies op het moment dat ik zo intens geniet en wegzak in mijn welverdiende rust, is ze daar weer.

We zitten in een auto. Ik zit naast haar op de bijrijdersstoel. Ik kijk om me heen en verbaas me. Dit is echt een oude auto. Als autist mag ik me verheugen op een iets meer dan normale preoccupatie met auto’s. Toen ik twee was kende ik alle automerken al uit mijn hoofd. Met poppen wilde ik niet spelen, met autootjes wel. En alle knuffels die ik had zette ik op een rijtje in mijn slaapkamer. Keurig netjes van groot naar klein. Maar geen mens die in de zeventiger jaren wist dat meisjes ook autisme konden hebben. En zo leefde ik bijna mijn hele leven onwetend van mijn autisme. Maar dankzij mijn divergente brein weet ik dat ik momenteel in een auto zit specifiek uit de tachtiger jaren. Ik kijk naar de motorkap en schat in dat we in een Volkswagen zitten. Een Polo? Ik probeer het stuur scherp te stellen en zie even later inderdaad een Volkswagen logo. De vrouw zit kalm met haar handen op tien voor twee aan het stuur en ik bekijk haar wat aandachtiger.

Haar schouderlange haar zit met een schuifspeld achter haar rechteroor en ze heeft een grote bril op haar neus met een wat dikker, hoornen montuur. Ze draagt een dunne trenchcoat-achtige jas met een bloemetjes sjaal en als ik mijn ogen laat afdwalen naar haar voeten, zie ik dat ze bruine, leren loafers draagt. Met haar lange grijze rok die ik eerder al zag, ziet ze er best Laura Ashley uit. Zodra ik mijn best probeer te doen om te kijken waar we precies rijden, gaat mijn beeld weer op zwart. “Wat een gezeik is dit”, grom ik in gedachten. Ik ben hartstikke nieuwsgierig. Dit is de eerste keer dat ik zoveel van haar zie. Geen vluchtige schim, maar een glimp van haar leven.

Terwijl ik nog steeds op mijn zij lig, trekt de duisternis achter mijn ogen op. Het wordt lichter, omdat de zon inmiddels gedraaid is en in de namiddag aan de voorkant van mijn huisje tevoorschijn komt. En het licht valt door mijn gesloten oogleden heen en kleurt mijn lome wereld donkerroze. Ik voel dat ik niet meer kan slapen en dat er ook geen visioenen meer komen.

En dan toch ineens is haar gezicht daar. Vlak voor mijn neus. Zo plotseling dat ik er van schrik. Als een flits. Met grote ogen en open mond zie ik de vrouw voor zich uit staren. Is zij ook ergens van geschrokken? De auto staat stil, omdat de vrouw plotseling geremd heeft. Schoot er iets over de weg? Is ze daarvan geschrokken? De auto staat stil. De motor draait nog. Wat bizar dat ik dat gewoon kan horen. En dat ik haar nu van voren zie. Alsof ik buiten de auto hang en door het voorruit naar haar geschokte gezicht staar. Ik zie het stuur licht trillen onder haar handen. Heeft ze net geremd? Voor iets? Of voor iemand?

Ik probeer me te focussen op haar blik. Paniek? Schok? Herkenning?

De motor draait nog.

En precies op het moment dat ik zie dat ze uit gaat stappen en ik hoop iets van de omgeving te zien, vervaagd het beeld volkomen.

Ik open mijn ogen, ga rechtop zitten tegen de rugleuning van mijn bank en zucht diep. Mijn handen zoeken het grote, zachte bloemetjeskussen met ruches, dat ik vorige maand gekocht heb in dat knusse woonwinkeltje in de binnenstad. Ik trek het tegen me aan, stevig, alsof ik mezelf dwing zo weer een stukje op mijn eigen aarde terug te komen.

Terwijl ik mijn ogen dichtknijp, zie ik haar grijsgroene ogen, opengesperd van schrik, nog op mijn netvlies gebrand staan. Even blijf ik zo zitten, mijn ademhaling langzaam dieper, totdat de spanning in mijn lijf iets wegebt.

Dan doe ik mijn ogen weer open. Ik schud mijn hoofd en frummel met de rushes van mijn kussen. Ik wil zo graag weten wat er is gebeurd.

Deel 3: Unheimisch gevoel…

1. Als de slaap komt…

1. Als de slaap komt…

door | mrt 6, 2025 | Ruimte

1. Als de slaap komt…

Het zachte HB potlood laat ik rusten op het tekenpapier dat voor me ligt en mijn ogen dwalen af naar buiten. Mijn fijne, houten bureau staat tegen het raam aangeschoven. Dat heb ik expres gedaan, zodat ik voor mezelf de best mogelijke werkplek kon creëren. Het uitzicht op de achtertuin gelegen op het zuiden is rustgevend voor mijn autistische brein. Ik hou van de vele wild groeiende struiken en bomen die ’s zomers volop in bloei staan. En nu het bijna lente is, fonkelt de laagstaande zon door de klimop die een stukje voor mijn raam hangt. Ik kan niet wachten tot de lente volop aanbreekt en de natuur ontwaakt met haar roze bloesem, lichtgroene blaadjes en kleine bloemen, piepend uit hun winterschuilplaats.

Zijn het mijn gedachten aan de bloemen of mijn korte contact met de natuur? Iets triggert me om juist nu aan haar te denken. Van de vrouw uit mijn visioenen. Met de saaie kleding en het peper en zout kleurige haar, waar al wat stroken grijs doorheen schijnen. Nietszeggend, onzichtbaar, gehuld in een enkellange bruine corduroy rok en een beige trui met daaronder een witte blouse. De ronde, perfect gestreken kraag die netjes over haar trui ligt. Een bleek, onopgemaakt gezicht met roze wangen. Vriendelijke zachtgroene ogen met een lieve blik. Treurig haast.

Ik ben de afgelopen maanden alleen in de ochtend in staat om wat werk te verzetten. Ik probeer zo vroeg als mogelijk te starten. Als ik mijn kamillethee en ontbijtkoek op heb, ga ik in aan mijn bureau bij het raam zitten. De schetsen liggen klaar en ik weet wat ik wil tekenen. Dat heb ik de vorige dag al uitgedacht, terwijl ik op de bank lag. Al mijn verschillende potloden, kleurpotloden, stiften en mijn verf, alles staat netjes op stijl en kleur geordend in een klein houten kastje links van mijn bureautje.

Tekenpapier in alle soorten, diktes en maten en papier en karton in alle kleuren liggen in een ladekast rechts van mij. Ik hou van de orde. En toch heeft mijn brein chaos nodig om echt creatief te kunnen zijn. De chaos ligt voor me. Mijn laatste project. Een vrolijke ansichtkaart. Het is er een van een serie van tien die ik illustreer voor een bekend wenskaartenmerk. Verschillende drafts in diverse stadia liggen recht voor me, papiertjes met kleurcombinaties en een stapel schetsen. Chaos in de orde, want anders kan mijn ADHD-brein niet nadenken. Ik ben een wandelende contradictio in terminis.

Bij mooi weer lunch ik graag in de tuin. Ongeacht hoe koud het is, vind ik het fijn om op de lounge set plaats te nemen met mijn gezicht in de zon. Een snee zuurdesem brood met gezouten roomboter en frambozenjam. En nog een grote kop kamillethee. De kleine kamille groeit in de zomer volop in mijn tuin en ik heb begrepen dat al het eetbare wat besluit in en om je huis te groeien, goed is voor je gezondheid. Ik pluk de bloemen aan het eind van de zomer en hang ze te drogen in de keuken voor het altijd zonnige raam.

Na de lunch kan ik nog wat schetswerk en voorbereidingen doen voor de volgende dag, maar daarna is de koek op. Mijn koek. Ik word dan duizelig en erg moe en verplaats mezelf naar de zachte sofa in het nabijgelegen woonkamertje.

Nu ik zo mijmerend mijn gezellige en rommelige achtertuin vol natuur in staar, het tekenpotlood losjes in mijn hand, moet ik plots aan haar denken. De onbekende vrouw uit mijn visioenen. Ik weet niet waarom het alweer een week geleden is dat ik haar zag. Ze was er vanuit het niets als ik in de middag op mijn bank ging liggen, het dikke, knuffeldeken over me heen trok en mijn hoofd liet rusten op het grote kussen. Mijn vermoeide lijf tot rust komend, weg zakkend in de zachtheid van de zitbank.

Ik begrijp wel dat ik net nu aan de visioenen terug moet denken. Want mijn vermoeide lijf geeft duidelijk aan dat het mooi is geweest voor vandaag. Ik heb geluncht, mijn ideetjes voor morgen uitgewerkt en het is tijd voor mijn dutje. Gedecideerd deponeer ik mijn potlood in de daarvoor bestemde bak en zucht diep. Een laatste blik werp ik op mijn zonnige achtertuin als ik rustig op sta, me omdraai en richting de bank loop.

Ik installeer me zittend met een kussen in mijn rug en de laptop op schoot en trek het dikke, fluffy deken over me heen. Ik ben inmiddels misselijk van vermoeidheid en mijn brein voelt zo ondoordringbaar als zwarte mist. Ik kan wel een serie of film opzetten nu, maar ik weet al dat ik geen concentratie en energie heb om iets te kijken. Het enige wat rest is mijn laptop weg zetten, me op mijn zij draaien, het deken over mijn hoofd trekken en mijn ogen sluiten.

De vermoeidheid sluit me in als een zware, wollen omslagdoek. Dik en onontkoombaar. En ik voel hoe de duistere mist neer zakt in mijn wezen en mijn bewustzijn zachtjes weg glijdt op de wolkjes van mijn geest. Oh, wat ben ik uitgeput. Ik zak nog verder weg in de bank. En opeens is ze daar. Vager dan voorheen. Maar dichterbij dan ooit.

Deel 2: Schok tussen werelden…