Bijna vijf uur eerder trok ik hier de deur achter me dicht, volkomen in shock omdat ik plotseling was ontwaakt in dit al lang gesloopte huis. Nu sta ik weer voor de achterdeur van mijn vroegere studentenwoning. De ouderwetse, grote sleutel past nog steeds in het slot. Ik stap naar binnen de kleine keuken in en veeg mijn voeten aan de ruwe, bruine deurmat om het zwart-witte linoleum zo niet vies te maken. Ik zie op het aanrecht wat borden staan, een pan en een leeg bierflesje. “Zou dat van gisteravond zijn? Voordrinken voordat we naar ‘De Batavia’ gingen?” Ik vraag het me af en zet de tas met boodschappen op de grond tegen een keukenkastje aan.
Het is stil in huis. Jeroen is inderdaad al weggegaan om op tijd te zijn om op het ROC les te geven. De lamellen zijn nog dicht en de woning is zodoende gehuld in een duisternis die me onaangenaam voorkomt. Al deze aan de Zaan gelegen woonhuizen heb ik altijd een beetje spookachtig gevonden. Van vriendinnetjes die zelf aan de Zaan woonden heb ik ook de vreemdste spookverhalen gehoord. Van knipperende lichten tot verschijnende gedaantes in hun kamer ’s nachts. Zelf heb ik ook mijn portie geesten gehad in dit huis. Altijd aanwezig, maar nooit hinderlijk. Wel voor de gasten van Jeroen en mij die soms ’s avonds laat niet naar het toilet durfden op de gang.
Het maakt dat ik vlug de kamer doorloop om de lamellen voor de vier ramen te openen en het schemerlampje bij de televisie aan te klikken. Het is een bewolkte, grauwe dag, dus wat extra licht is geen overbodige luxe. Niet koud en met een graadje of zeventien is het net te warm voor de winterjas die ik vanochtend had aangetrokken. Ik hang hem terug aan de kapstok en besluit straks als ik weer weg ga te kiezen voor de zwarte herfstjas in suède-look die aan de kapstok hangt. Mijn laarzen doe ik uit en zet deze bij de deur.
In de deuropening van de woonkamer blijf ik even staan om alles in me op te nemen. Hoewel de aanblik van mijn woonkamer van vijftien jaar geleden me zo vertrouwd voorkomt, bekruipt me een gevoel van huivering als een grote spin, die langzaam over mijn rug krioelt. Dit huis is ondanks de open lamellen en het lichtje bij de TV donker en griezelig. Zeker bij de gedachte dat ik hier niet hoor te zijn op deze alternatieve tijdlijn in een jaar dat lang voorbij is.
Ik ga op de crèmekleurige ribcord bank zitten die ik, toen ik op mezelf ging wonen in 1992, tweedehands kocht. Ik hoor alleen de klok tikken en het zachte gebrom uit de keuken van de koelkast dat gedempt de woonkamer binnenkomt. Geen katten die spinnend op mijn schoot springen of kinderen die ‘mama’ roepen. De stilte ligt als een deken om mijn schouders en ergens vind ik het ook wel fijn om eindelijk even alleen te zijn in de luwte van dit avontuur. Het geeft me de tijd om na te denken. Koers te bepalen. Ik ben een type die meestal eerst doet en dan denkt. Misschien is dit wel het ultieme moment om gewoon eerst eens even goed na te denken, een strategie uit te vogelen en vervolgens in actie te komen.
Omdat ik hier op deze bank even de rust neem om te zitten en na te denken, word ik me gewaar van mijn lichaam, die aanvoelt als een door elkaar geschudde glazen sneeuwbol met kerst. Al het sneeuw dwarrelt als een razende langs het kersttafereel in de glazen bol. Al mijn zenuwen zijn tot het uiterste gespannen van alles wat ik de afgelopen uren heb meegemaakt. Dode mensen leven weer, levende mensen blijken dood te zijn, om vervolgens door een glitch in de tijd weer te leven. Familieleden die niet op de plek wonen waar ze horen te wonen en ga zo maar door. Ik ben geconfronteerd met huizen en mensen uit het verleden waar een hele historie aan kleeft met gevoelens en herinneringen. Wat ik nu nodig heb is wat kalmte, zodat alle dwarrelende sneeuw van stressvolle gebeurtenissen, gedachten en gevoelens in mijn systeem ook weer kan gaan liggen. Daarna is het wellicht mogelijk om helder te gaan denken en mezelf te heroriënteren.
Ik besluit even te gaan liggen op de bank en trek een groot vest dat over de leuning hangt over mezelf heen. Mijn hoofd rust op een kussen van de Xenos met een geprinte roze bloem op het textiel. Ik staar naar het drie meter hoge plafond en bewonder de prachtige rozet die ongeveer twee meter in diameter is. Onze papieren hanglamp die eruit naar beneden hangt is eigenlijk een dissonant in de fijn bewerkte structuur van de rozet. Dat ik dat vroeger nooit heb opgemerkt. Blijkbaar kijk ik nu ik wat ouder ben met andere ogen naar de wereld van vroeger.
Ik heb zo van hot naar her geracet de laatste uren zonder mezelf werkelijk de tijd te gunnen diepgaand na te denken over de opmerkelijke situatie waar ik zo plotseling in terecht ben gekomen. De grote vraag natuurlijk is, wat het precies was dat ervoor gezorgd heeft dat ik hier nu lig. Op deze plek in dit jaartal. Omdat ik opgeleid ben als hypnotherapeut en alles weet van regressie en herinneringen terug halen, besluit ik mezelf in een lichte hypnose te brengen om te proberen alle gebeurtenissen van gisteravond terug te halen. Dat was immers het laatste moment waarin ik me bevond in mijn eigen jaartal.
Bijna op de automatische piloot, breng ik mezelf via zelf-hypnose in trance. Ik focus me op mijn ademhaling, die steeds rustiger wordt, terwijl ik aftel van tien tot één. Bij elke tel voel ik mezelf steeds meer tot rust komen. Ik stel me voor dat ik naar beneden loop een trap af en bij elke tel naar beneden een trede lager stap van de trap af. Als ik bij de eerste tel ben aangekomen, stap ik de trap af en voelt mijn lichaam volkomen ontspannen aan.
Voor mijn geestesoog laat ik een ouderwetse bioscoop opkomen en als ik naar binnen ga, zie ik de grote zaal gevuld met behaaglijke stoelen die bekleed zijn met rood velours. Ik ga zitten, vooraan bij het witte doek en merk dat in het frisdrank-bakje een afstandsbediening ligt waarmee ik zelf de film kan aanzetten, op stop en pauze kan zetten en vooruit en achteruit kan spoelen.
Zodra ik mijn vermoeide lijf achteruit laat leunen tegen de zachte kussens worden de schemerlichten van de bioscoop gedempt en gaat er een dik rood gordijn open. Erachter wordt een gigantisch bioscoopscherm zichtbaar en de film gaat lopen. Net als vroeger zie ik op de zwarte achtergrond witte letters verschijnen die terugtellen van 10 naar 1. Net zoals ik zojuist heb gedaan toen ik mijzelf al terugtellend op de trap in trance bracht.
En dan verschijnt op het doek de badkamer van mijn eigen huis. Ik zie mezelf in de spiegel, terwijl ik mijn tanden poets. De mascara zit in vegen over mijn hele gezicht en met wat kokosolie haal ik mijn oogmake-up er helemaal af, zodra ik klaar ben met tandenpoetsen. Dan zie ik mezelf naar de slaapkamer lopen. Sasja ligt er nog niet in. Ik vermoed dat hij beneden nog wat werk aan het afmaken is op de computer. Ik leg mijn mobiel aan de lader en plug mijn oortjes er ook in, omdat ik blijkbaar van plan ben om nog wat te luisteren. Het beddengoed is wit en de klamboe is opengeslagen. Waarschijnlijk omdat er in mei nog geen mug te bekennen is. Op het grote bioscoopscherm zie ik de Sylvia uit 2014 in het bed kruipen en haar gsm pakken. Ze zoekt iets op, maar ik kan niet zien wat het is. Dan doet ze haar oortjes in, legt haar mobieltje naast zich neer en knipt het licht uit. Op het blauwe schemerachtige licht van het telefoonscherm na, is het donker in de kamer. Alleen door de luxaflex voor het raam komt wat gelig licht van de tuinlamp van de buren. Ik zie dat ik ga liggen om iets te luisteren en ik vermoed dat het belangrijk is. Dit was het laatste dat ik deed voordat een mysterieuze kracht mij de volgende ochtend terug naar de vorige eeuw beamde.
Ik ga wat vooruit zitten in mijn bioscoopstoel, maar dat bevordert mijn zicht op het telefoonscherm niet. Tegelijkertijd probeer ik zelf na te denken over wat het was dat ik gisteravond luisterde. Het was iets op YouTube, zoals bijna elke avond. Het zal een lezing, een TED talk, satsang of een meditatie geweest zijn. Maar hoe hard ik mijn hersenen ook pijnig en hoe intensief ik ook tracht om het telefoonschermpje te zien, ik word geen steek wijzer. En dat betekent dat ik een list moet bedenken om er achter te komen wat ik met mijn laatste wakkere moment in 2014 gedaan heb.
Lees HIER het volgende deel >>>
Copyright © 2015 Tanja Ortmans
Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
Photo credits creative commons: Lady May Pamintuan (Flickr)
Deel deze post met je vrienden:
