“Eh…mam… zijn jullie gewoon thuis?” Ik weet dat het idioot klinkt om deze vraag te stellen, maar ik kom er niet onderuit.
“Ja natuurlijk, lieverd. Je belt me nu toch thuis?” Hoewel haar lach liefdevol klinkt, kom ik er geen steek mee verder.
“Ja, nou… ehm, ik dacht, misschien hebben jullie de telefoon doorgeschakeld en zijn jullie in Limburg.” Dat deed men vroeger toch soms, de telefoon doorschakelen? Althans dat herinner ik me uit het verleden.
“Oh zo,” zegt mijn moeder, “Nee hoor, kind, we zijn gewoon op ’t Padje.”
Ik roep nog net geen ‘hoera’ door de telefoon, maar de wetenschap dat ze nog in de mooie villa aan ’t Padje wonen maakt me uitzinnig van vreugde. Ik ga de villa weer zien! Na bijna twintig jaar ga ik mijn favoriete huis weer zien. De fijne villa waar ik al mijn kinderjaren heb doorgebracht. Ik was zo verdrietig toen mijn ouders het huis verkochten. En ik droom nog steeds heel regelmatig van het huis en dwaal dan in de nachtelijk uren er in rond.
“Mam, dan zien jullie me zo verschijnen!” Roep ik bijna blij uit.
“Papa ligt nog in bed, lieverd, je zult het met mij moeten doen”, lacht mijn moeder.
“Okay mam, tot zo.”
Mijn moeder en ik hangen op en ik start de auto. Deze keer met een gevoel van vreugde en niet met een gevoel van vertwijfeling. Ik ga mijn ouders zien! En mijn oude huis!
Even later ben ik onderweg weer terug naar Koog aan de Zaan. Deze keer neem ik de rechttoe rechtaan route via de Provincialeweg, zodat ik in de auto even in alle rust mijn gedachten op een rijtje kan zetten. Alweer. Zonder ook maar een seconde in de zekerheid te zijn dat mijn gedachten ook echt op een rijtje gaan staan. Dat schijnt een mission impossible te zijn. Zeker met zo veel losse eindjes. Want hoewel ik inmiddels heb geaccepteerd te zijn terecht gekomen in de vorige eeuw, kan ik er met mijn verstand niet bij dat mijn herinnering niet zou kloppen. Ik weet namelijk zonder enige twijfel dat mijn ouders in 1996 verhuisd zijn en met geen enkele mogelijkheid nog in de villa hadden kunnen wonen in 1999. Hier ben ik net zo zeker van als dat mijn moeder Joke heet en ik twee kinderen heb. Zeker na de geboorte van deze twee kinderen heb ik het korte termijn geheugen van een dronken goudvis. Maar mijn lange termijn geheugen is nog steeds angstwekkend accuraat. En omdat mijn geheugen het bij het rechte eind heb, rijst de vraag op wat dan een andere logische verklaring zou kunnen zijn van de discrepantie van data.
En dan schiet me plotseling iets absurds te binnen. Tijdens een interessante YouTube marathon, waarin ik meer wilde weten over quantum mechanica, struikelde ik maanden geleden over iets bijzonders. Ik kijk al jaren geen reguliere televisie meer en kan me daarvoor in de plaats heerlijk verliezen in allerlei video’s op het Internet. En als ik meer wil weten over een onderwerp, ben ik zonder dat ik er erg in hebt vaak ineens uren verder. Nadat ik wat video’s had bekeken over kwantum mechanica, kwam ik ineens op een YouTube kanaal terecht van een interessante vrouw. En in een van haar video’s legde ze aan de hand van een heel apart voorbeeld het principe van alternatieve tijdlijnen uit. Hierop verder Googlend ontdekte ik dat het hier ging om een bekend en veel besproken Science Fiction achtig gegeven, waar ik geen touw aan kon vastknopen.
Dit is wat ik me er nu nog van herinner:Vanaf de zestiger jaren bestond er in de Verenigde Staten een stripverhaal over een familie teddyberen. Het stripverhaal is later tot tekenfilm getransformeerd en heel veel Amerikaanse kindjes hebben de serie vanaf halverwege de tachtiger jaren gevolgd. Ik weet er zelf niets van, omdat de serie hoogstwaarschijnlijk niet op de Nederlandse televisie is getoond en was dit wel zo geweest, dan had me de serie als tiener niet kunnen boeien. De naam van deze familie beren die de hoofdrol speelt in zowel de strip als de tekenfilmserie is: ‘De Berenstain Bears’. Het bizarre van het hele verhaal is echter dat ongeveer de helft van de Amerikanen die de serie als kind hebben gekeken of de stripverhalen hebben gelezen, ervan overtuigd zijn dat de serie vroeger ‘De BerenstEin Bears heette. Dat hoeft op zich niet raar te zijn, omdat er wel vaker namen worden gewijzigd. Zo heette de lekkernij Twix vroeger Raider en ging schuurmiddel Cif door het leven als Jif. Niemand zal dit betwisten. Alleen met de Berenstain Bears ligt dit wat meer gecompliceerd. Ik heb gegoogled op ‘Berenstein Bears’, waarop Google me vroeg of ik misschien BerenstAin Bears bedoelde. Nadat ik verder zocht was er geen enkel voorbeeld voorhanden, noch in titels van oude stripboeken, noch in de titels en het liedje van de serie, waarop duidelijk werd dat het ging, of ooit is gegaan om de ‘Berenstein Bears’. En toch zijn er talloze Amerikanen die er honderd procent zeker van zijn dat het altijd -naar hun eer en geweten- is gegaan om de BerenstEin berenfamilie.
Ik kan me herinneren dat ik een halve dag heb gespendeerd op een forum waarop allerhande mensen hun ervaringen en herinneringen deelden. Zo was er een oud-lerares die vertelde dat ze de stripverhalen van de ‘Berenstein Bears’ regelmatig voorlas aan de kinderen van haar klas. Daarbij gebruikte ze de Joodse naam van deze beertjes als voorbeeld van hoe je de stein van Berenstein uitspreekt. In het Engels zeg je namelijk ‘stien’ en niet ‘steen’, zoals in de alternatieve naam ‘Berenstain’. In al die jaren dat ze les heeft gegeven, heeft ze Berenstein hiervoor gebruikt. Een andere nu volwassen man, vertelde hoe hij als jongetje altijd gepest werd met de Berenstein Bears. Hij heet zelf Berenstein en weet zonder enige vorm van twijfweet natuurlijk zeker dat hij dezelfde naam had als deze beertjes en dat hij om die reden gepest werd. Als de berenfamilie toen Berenstain had geheten, zoals dat in deze realiteit het geval is, had hij waarschijnlijk nooit te kampen gehad met deze pesterijen.
Ik weet nog dat ik totaal overrompeld was door dit welhaast ongeloofwaardige verhaal. Er werd op andere websites verteld dat er in deze kwestie sprake is geweest van een ‘reality shift’, waarbij een tijdlijn ongemerkt overgaat in een alternatieve tijdlijn. Hierbij kunnen kleine veranderingen, zoals een letter in een naam, grote gevolgen hebben. En hoewel sommigen met herinneringen en al mee gaan met een nieuwe tijdlijn, zijn er dus ook mensen die zeker weten dat het in hun herinnering vroeger –voor de shift- toch echt anders was. Zo kan ik me de verwarring herinneren die ik zelf voelde toen Nelson Mandela ineens weer bleek te leven. Ik wist zeker dat ik in de tachtiger jaren als meisje zijn begrafenis had gezien op TV. Nog een voorbeeld van een ‘reality shift’ waar heel veel mensen een andere herinnering delen. Ik kwam er achter dat dit dan ook wel ‘Het Mandela effect’ wordt genoemd.
En in dit moment van verwarring vraag ik me ineens af of ik in mijn huidige situatie ook in een soort reality shift terecht ben gekomen. Eentje waarin mijn herinneringen heel anders zijn dan de werkelijkheid waarin ik me bevind. Het maakt echter totaal niet uit welke naam deze geschiedkundige plot twist krijgt. De vraag die ik hoe dan ook zal willen beantwoorden is, is of deze onverwachte wijziging ook invloed zal hebben op de realiteit waar ik uit vandaan kom. Want welke gevolgen heeft het voor 2014 als de tijdlijn waarop ik zat, ineens is versprongen?
Ik ben tot stilstand gekomen voor het stoplicht van de Guisweg bij NS Station Koog-Zaandijk. Het is inmiddels druk geworden met verkeer van Zaankanters die op weg zijn naar hun werk in Amsterdam. Werk. Dat varkentje moet ik ook nog wassen. Ik zucht diep en bedenk me voor de zoveelste keer dat een sigaretje er nou echt wel in zou gaan. De ‘Berenstein Bears’ echo’t nog na in mijn oren als ik optrek met de file van forenzen en even later linksaf sla de Museumlaan in, op weg naar de villa van mijn ouders.
Lees HIER het volgende deel >>>
Copyright © 2015 Tanja Ortmans
Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.
Photo credits Photo: ‘God I love the Bernstein Bear books’ by Laura (Flickr)
Deel deze post met je vrienden:
