06-31069157 info@tanjao.nl
Deel 44: De astrale reis

Deel 44: De astrale reis

De onmetelijke kracht waarmee ik naar voren wordt gezogen is onbeschrijfelijk. Vlak voordat je vliegtuig opstijgt, de motoren accelereren en je met vliegtuig en al naar voren giert, of in een achtbaan met duizelingwekkende snelheid de afgrond in duikt. Die ervaringen verbleken bij de snelheid waarmee ik word voortbewogen. Alles gaat zo ontzettend snel dat ik geen tijd heb om na te denken en alleen maar vol ontzag oog kan hebben voor wat er gebeurt. Ik ben in iets terecht gekomen wat ik alleen maar kan omschrijven als een soort tunnel waarin ik met warpspeed, sneller dan het licht vooruit wordt gezogen. Ik zou verschrikkelijk bang kunnen zijn geweest, ware het niet dat de tunnel er zo bijzonder uit ziet dat ik alleen maar met stomme verbazing voor me uit kan kijken, reizende door het universum, sneller dan ik denken kan. De tunnel voor mij laat zich zien als een prachtige caleidoscoop die zich vormt in een adembenemend mozaïek van witte en blauwe steentjes. Op deze achtergrond worden met een enorme snelheid grappige plaatjes getoond. Allemaal in cartoon stijl; een televisie, een stripfiguur, getekende dieren, een clownshoofd… Alles in deze ervaring lijkt zijn best te doen mijn angst weg te nemen, mij slechts in een staat van absolute verwondering te laten zijn. Ook al weet ik dat mijn fysieke lichaam rustig in bed ligt, zo voelt het niet. De buitenaardse krachten die mijn astrale lichaam vooruit stuwen zijn echt en worden volledig in al zijn echtheid ervaren en het is nog duizend keer meer overdonderend dan de heftigste attractie waar ik ooit heb ingezeten. Ik zou ook niet bang kunnen zijn, omdat ik niet alleen ben. Hoewel ik niets dan de tunnel en zijn plaatjes zie, voel ik de liefdevolle aanwezigheid van wezens om mij heen. Hun persoonlijkheid voelt vertrouwd aan. Ze zijn grappig en proberen me op mijn gemak te stellen door mij deze ervaring op deze manier te geven. Ze zijn met zijn velen en ik voel hun positieve energie om en in de tunnel waar ik doorheen suis. Tussen de caleidoscoop van zintuigelijke prikkels ontstaat dan ineens vlak voor mijn ogen een gezicht. Het vriendelijke gezicht geeft licht en hoewel menselijk in karakter, weet ik dat het niet van de aarde is.

“Ik ben Reva”, hoor ik haar in gedachten zeggen. Ze spreekt niet hardop, maar haar woorden bereiken mij als het ware via onze gedachten. Ik beweeg nog steeds met warp snelheid door de tekenfilmtunnel en staar in ongeloof naar het liefdevolle wezen dat zich ‘Reva’ noemt. “Ik ben jouw begeleider.” Zegt ze daarna en haar woorden bereiken mij weer via mijn hoofd. Ik staar haar aan, niet wetende wat te zeggen. “Is dit mijn gids? Is dit wat ze probeert te zeggen? Of is dit simpelweg mijn begeleider op deze absurde reis?” De vragen schieten door mijn hoofd. Het wezen dat zich aan mij toont met alleen haar gezicht blijft vriendelijk glimlachen. Ik hoor geen woorden, wat ik voel is slechts een weten dat deze mooie energie mijn persoonlijke gids is in dit leven. Ik voel een onbeschrijfelijke warmte door mij heen gaan. Een blijdschap die zijn weerga niet kent. En dan ineens, is ze weg en maakt haar hoofd weer plaats voor allerlei figuurtjes.

Net zo plotseling als ik begon met mijn reis sneller dan het licht, kom ik ook weer volledig tot stilstand. De tunnel is weg, de plaatjes zijn totaal verdwenen en ik kan de wezens niet meer voelen. Zelfs Reva is er niet meer. Ik ben zo te zien aangekomen in een wereld die de mijne niet is. Waar de lucht groenig is in plaats van blauw en de natuur zich aan mij toont met een bevreemdende maar buitengewone schoonheid. En toch is alles normaal en vertrouwd. Ik ben helemaal alleen en hoewel ik niemand zie, is het duidelijk aan de aparte bouwwerken dat deze plek bewoond is. “Ik ben op een andere planeet”, schiet het met volledige zekerheid door mij heen. Veel tijd om rond te kijken of erover na te denken heb ik niet, want ik word vrijwel meteen de mozaïek tunnel weer in gezogen. En hier voel ik ook de wezens weer. Het maakt me blij. Hoewel ik me in de korte tijd op de vreemde wereld geen moment eenzaam heb gevoeld, ben ik dankbaar met hun liefdevolle aanwezigheid tijdens mijn duizelingwekkende warp trip.

Na wat een eindeloze reis lijkt, eindigt mijn buitenlichamelijke avontuur net zo plotseling als het begon en voel ik hoe ik weer in mijn bed lig. Met mijn ogen dicht, plat op mijn rug hijg ik na. Ik heb geen idee hoe lang dit heeft geduurd. Alle vibraties zijn volledig verdwenen en alles wat ik nu voel is de zachtheid en rust van mijn omgeving. En mijn lichaam. Want ik weet zeker dat ik weer terug gevallen ben in mijn tastbare lichaam. Ik hoor ook geen geluiden meer. Het lawaai van de vibraties is weg, het geroezemoes om mij heen is gestopt en het enige wat ik hoor is het suizen van bloed in mijn oren. Alle andere omgevingsgeluiden van mijn aardse bestaan worden gefilterd door de oordopjes die ik in heb. Ik hou mijn ogen dicht en blijf zo stil mogelijk liggen in de hoop dat de vibraties weer beginnen. Zo’n ervaring wil ik best nog een keer hebben! Ergens had ik verwacht dat mijn eerste buitenlichamelijke ervaring net als die van Robert Monroe een rustige ontdekkingstocht zou worden in een voor mij bekende omgeving. Niet dat ik erg veel zin had om nader kennis te maken met de spinnen tussen de vloer, maar een beetje door het huis spoken en op een wat kalmere manier kennis maken met de astrale wereld was wellicht beter geweest. Blijkbaar lag er echter iets anders voor mij in het verschiet. Iets wat veruit ongelooflijker en onwaarschijnlijker is dan wat ik ooit zou kunnen navertellen. Maar ik was erbij en ik heb deze waarachtig gebeurtenis met mijn volledige aandacht en bewustzijn mogen meemaken.

Terwijl ik op mijn rug lig probeer ik terug te halen en vast te houden wat er gebeurd is. De plaatjes die ik heb gezien waren ontelbaar en de aanwezigheid van wezens die heel prettig aanvoelden waren onbeschrijfelijk mooi. De liefde die zij uitstraalden was van een onmetelijkere en oneindigere aard dan iets wat ik ooit in mijn leven heb mogen ervaren. Het enige wat in mij opspringt is de term ‘onvoorwaardelijke liefde’.

Nog nagenietend kom ik tot het besef dat het al best heel licht is achter mijn gesloten oogleden wat mij doet vermoeden dat mijn avontuur veel langer heeft geduurd dan ik mij heb gerealiseerd. Ik besluit mijn ogen te openen, maar niets had me kunnen voorbereiden op de schok die ik ervaar als ik zie waar ik ben terecht gekomen.

 

Lees HIER het volgende deel >>>

Copyright © 2016 Tanja Ortmans

Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.

Photo credits Creative Commons: Photo ‘Frosted Tree Caleidoscope 093336’ by Lucy Nieto (Flickr)

Deel 42: Slaap zacht

Deel 42: Slaap zacht

Begin bij het ijzingwekkende eerste deel 1 Hier

 

Deel 42: Slaap zacht

Langzaam begeef ik me via de schaarsverlichte entree terug naar boven, terwijl mijn voeten zachte geluiden maken op het tapijt. Met mijn boeken onder mijn arm geklemd loop ik de trappen op naar boven. Tot mijn blijdschap zie ik dat de glas en lood lampen op de étages branden, zodat het geheel nog iets van een bewoonde indruk maakt. Maar helemaal boven aangekomen springt de duisternis van het hoekje bij de trap bijna als een zwarte kat op mij af. Ik loop snel door maar als ik voor de deur van de sprookjeskamer sta, realiseer ik me dat ik geen sleutel heb. Werktuiglijk voel ik aan de deur, omdat ik me niet kan herinneren dat mevrouw Hart deze op slot heeft gedaan. En hij blijkt inderdaad open. Tegenover de torenkamer ligt een privé kamer en ik vermoed dat mijn gastvrouw daar slaapt. Ergens vind ik dat een fijn gevoel. Ik vind de zolder –ondanks het gekleurde licht van de ganglamp- toch behoorlijk spookachtig. En ik hou niet van spoken.

Binnengekomen zie ik dat mijn gastvrouw de schemerlampjes op de nachtkastjes en de lampjes in de haard heeft laten branden. Gelukkig. Het ziet er echt gezellig uit en ik slaak een zucht van verlichting. Ik loop het trapje van de toren op en pak de lucifers die op tafel liggen om de kaars aan te steken die naast de schaal met appels staat. “Zo.” Zeg ik hardop. “Een beetje sfeer erbij.”  Ik draai me om en kijk naar alle ramen die rondom de toren mij als zwarte ogen doordringend aankijken. De torenkamer is werkelijk prachtig, maar de nacht is donker. Er is nog steeds geen sprankje maanlicht te bekennen en ook de tuin is nu onverlicht. Ik besluit me even snel te douchen en mijn tanden te poetsen en kruip even later heerlijk tussen de koele, vers gewassen lakens. De staande geitjesklok geeft aan dat het bijna half één is. Het is voorbij mijn bedtijd, maar ik wil nog even genieten van de knusheid van de kamer, de lichtjes in de haard en de brandende kaars en ik pak het eerste boek van Robert Monroe om er even in te lezen. Ik ben namelijk benieuwd wat hij schrijft over technieken om buiten je lichaam te treden. Het duurt wel tien minuten bladeren voordat ik de lijst met methoden heb gevonden en ik lees ze rustig door. Wat belangrijk is, is om het eerste stadium te bereiken. Dat is het vibratie stadium waarbij je het gevoel hebt dat je lichaam gaat trillen. Dat kan heel zacht en fijntjes zijn of er vrij heftig aan toe gaan inclusief harde geluiden als zoemen, ruisen of brommen. Als je dit stadium hebt bereikt, dan weet je dat je lichaam in slaap is gevallen en je geest nog wakker is en kun je beginnen met proberen uit je lichaam te komen. Het vibratiestadium kun je alleen bereiken door ervoor te zorgen dat je lichaam in slaap valt en dit doe je door stokstijf stil te blijven liggen, totdat de vibraties beginnen. Ik had vanmiddag al over de vibraties gelezen en moest toen gelijk denken aan de ervaringen in mijn jeugd, waarbij ik regelmatig als heel jong kind wakker werd van mijn enorm heftig heen en weer schuddende bed, terwijl de herrie zo oorverdovend was dat het leek alsof er een ongelooflijk heftige storm was losgebarsten. Zo agressief dat mijn ramen ervan in kinkelden. Zoiets maakte mij altijd enorm angstig. Ik kan me niet anders herinneren of ik heb dit gehad vanaf heel jonge leeftijd. Zou dit hier iets mee te maken hebben? Als kind kon ik me op die momenten ook niet bewegen, terwijl ik niets liever wilde dan opstaan en naar mijn moeder rennen. Slaapverlamming heet dat geloof ik. Op zich wel fijn dat dat bestaat, omdat je anders tijdens je dromen zou gaan slaapwandelen, maar dankzij de verlamming lukt dat niet. Als je je ervan bewust bent, zoals ik als kind, kan dat dus wel heel erg eng zijn. Ik leg mijn boek neer en staar voor mij uit naar de open haard. De lichtjes dansen vriendelijk voor mijn ogen. Ik wrijf over mijn kin en bedenk me ineens dat het stil liggen in bed dus heel belangrijk is. Eigenlijk fop je je lichaam die denkt dat je in slaap bent gevallen en je dus op de rand van uittreden stuurt. Dan komen die vibraties en kun je uittreden. Je lichaam verlaten, zo lees ik, kan op zich heel eenvoudig door gewoon te denken aan uittreden en vervolgens je lichaam uit te zweven of draaien.

Ook al ben ik hartstikke moe, ik besluit dat dit toch het moment is waarop ik wil proberen om mijn lichaam te verlaten. Beter laat dan nooit. En ik wil immers weg. Terug. Ik blaas de kaars uit en knip de nachtlampjes uit. Ik zou niet weten waar het knopje van de open haard zit, maar dat vind ik ook niet erg. Deze lampjes mogen van mij blijven branden. Het is aangenaam licht dat me niet stoort. Dan ga ik op mijn rug liggen onder de dekens met mijn armen langs mijn zij en maak het mezelf behaaglijk. Ik zie de bewegende lichtjes van de open haard een rustgevend flikkerend patroon op het plafond maken. Buiten hoor ik de bomen ruisen en merk ik op dat er af en toe een auto in de verte over de provinciale weg langs zoeft. Voorderest heerst er doodse stilte. Ik moet ineens denken aan een moment uit mijn jeugd, toen ik in mijn eentje in een donkere kamer in Duitsland lag bij een oudtante. Mijn zusje en ouders sliepen ook ergens in dat huis, maar ik was alleen op die kamer. Door het raam piepte het schijnsel van de straatlantaarns en de auto’s die eens in de zoveel tijd over het natgeregende wegdek langsreden, maakten een ruisend geluid. Ik ben daar uiteindelijk wel in slaap gevallen, maar ik voelde me moederziel alleen in die vreemde kamer vol met verre geluiden. Ik voel me nu exact zo. Ik besluit mijn ouders nog even een sms-je te sturen. Ik pak mijn mobieltje van mijn nachtkastje af en als ik deze open klap geeft het aan dat het 00.53 is. Ik heb post staat er in het groene beeldscherpje en ik lees twee sms-jes. Eentje van mijn ouders om te vragen nog even wat van me te laten horen als ik veilig ben aangekomen en een sms-je van Jeroen die zegt dat hij van me houdt en me veel rust en plezier wenst deze dagen. “Shit”, hoor ik mezelf zeggen. Ik was die hele Jeroen vergeten. Ik denk ook niet dagelijks aan mijn ex moet ik toegeven, maar in dit leven is hij wel gewoon mijn vriend. Ik zal zowel hem als mijn ouders even wat moeten laten weten. Ik stuur ze vervolgens beiden iets terug in de strekking dat het goed gaat, dat ik in een bed & breakfast zit in Overijssel en dat ik binnenkort bel. Met x-jes. Van Sylvia. Als ik klaar ben check ik mijn batterij die op bijna vol staat. Ik kan me herinneren dat dat ding wel vijf dagen doorging op een volle batterij. Ja, de goeie ouwe tijd zullen we maar zeggen. De oplader van mijn huidige Samsung smartphone sleep ik de ganse dag achter me aan. Die batterij gaat een halve dag mee. Als ie in een goede bui is. Ik mis wel de pasjans app op mijn telefoon, het kaartspelletje dat mij elke avond weer helpt in slaap te vallen. Maar omdat ik toch wil proberen nu om uit te treden, is het wellicht goed om een beetje wakker te blijven. En ik ga weer op mijn rug liggen met mijn handen langs mijn zij. Niet veel later voel ik de slaap als een warme deken over me heen glijden. Ik probeer ertegen te vechten, maar het is tevergeefs. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren en zo zak ik langzaam maar zeker de oneindige diepten van het onbewuste in.

 

Lees HIER het volgende deel >>>

Copyright © 2016 Tanja Ortmans

Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen -in leven of overleden-, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten.

Photo credits Creative Commons: Photo ‘Sleep’ by Hans van den Berg (Flickr), edited by Tanja

× Hoe kan ik je helpen?